สำหรับ อัญชิตา...อธิป วรรธลักษณ์ คือมหาเศรษฐีหนุ่มหล่อ ร่ำรวย ประสบความสำเร็จระดับโลก และเขายังเป็นอดีตพี่รหัสสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด
เพราะอะไรน่ะเหรอ...เธอไม่อยากจะพูด!
งานแต่งงานเพื่อนสนิท อัญชิตาในฐานะเพื่อนเจ้าสาวที่กำลังยืนกั้นประตูเงินประตูทองอยู่นั้น หางตาเธอก็หันไปเห็นหูขวาและเสี้ยวหน้าเขานิดหน่อย โป๊ะเชะ! แล้วโลกกลมๆ ก็กำลังหมุนวนพาเขากลับมาเจอเธออีกครั้งในรอบหลายปี
เอาไงดี...เธอยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขาในระยะเผาขนขนาดนี้
อัญชิตากำลังเห็นช่องทางหลบหลีกอธิปสุดตัว และชาตินี้เราคงไม่ได้พบกันอีก ถ้าชุดราตรีที่รัดติ้วไม่ซิปแตกกลางงานแต่ง และก็ดันเป็นเขานี่สิที่ช่วยเธอไว้!
“ทำไมต้องเกรงใจ นี่พี่เองนะ พี่เอไง พี่รหัส” เขาขยับเข้ามาหาเธออีกก้าวหนึ่ง หลุบตาลงมองเธอเชิงจะถามว่า ‘จำได้ใช่ไหม’ ก่อนจะเลิกคิ้วซึ่งแปลความหมายว่า...กล้าดีอย่างไรถึงคิดจะจำไม่ได้
“หวานไม่อยากรบกวนพี่เอ”
“ทำไมต้องทำตัวเย็นชากับพี่ด้วยหวานใจ” เขาเอียงคอ คราวนี้ด้วยลักษณะของพวกอันธพาล
“หวานไม่ได้เย็นชาสักหน่อยนะ”
“เกรงใจ ไม่อยากรบกวน นี่ละคือความห่างเหินและเย็นชา” เขาก้มหน้าลงมาหาเธอ ปลายจมูกอยู่ใกล้ไรผมเหนือหน้าผาก คุกคามจนทำให้ว้าวุ่นใจ “เราสองคนสนิทกันมาก บอกพี่สิว่าใครเป็นคนติวจนหวานใจได้เอ”
“พี่เอ” เธอตอบเสียงเพลีย
“ใครเป็นคนสอนหวานใจขับรถ”
“พี่เอ” แต่เธอไม่ได้อยากเรียนสักหน่อย! เขาจับเธอยัดเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัย เธอยังจำความรู้สึกที่เหมือนถูกคนคลั่งจับเป็นตัวประกันได้ เธอสั่นไปหมดด้วยความกลัว และเขาก็สั่งว่าถ้าเธอไม่ยอมทำตามที่เขาสอนเธอจะไม่มีวันได้กลับออกไปเหยียบพื้นโลกอีก
“ใครเป็นคนพาหวานใจไปเปิดหูเปิดตาที่ผับเป็นครั้งแรก”
“พี่เอ”
“ใครเป็นคนซื้อโยเกิร์ตสดกับชาไข่มุกให้หวานใจกินตลอด”
“พี่เอ”
“แล้วใครเป็นคนขับรถไปรับหวานใจตอนปวดท้อง” อธิปทอดเสียงถาม
“ก็พี่เอ”
