ช่อดอกไม้เจ้าสาวของก๊วนเพื่อนสนิทเป็นสิ่งที่ อรพนิต หมายมั่นว่าต้องแย่งชิงมาให้ได้! จากสถิติที่คำนวณมา ถ้าเธอพลาดจากงานนี้ จะต้องรอไปอีกเจ็ดปี หญิงสาวจดจ้องเป้าหมายในมือเจ้าสาวตาวาว...ในวินาทีสำคัญนั้นเธอกระโดดคว้าจนตัวลอย มันต้องเป็นของเธอแน่ๆ
ไม่นะ! เธอถูกคู่แข่งชนจนกระเด็นหล่นตุ้บไปคร่อมทับอยู่กลางลำตัวของ เจย์เดน บรูคส์ เจ้านายเพื่อนสนิท! ปากเขาบอกว่าไม่เป็นไร แต่กลับเกรี้ยวกราดและเล่นงานเพื่อนของเธอแทน คนผิดอย่างเธอตามตื๊อขอโทษเขา แต่ก็ถูกขับไล่ไสส่งออกมา
ไม่เป็นไร เธอไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆ ถึงเขาจะดุจะโหดอะไรก็ช่างเถอะ เจอลูกตีมึนเข้าถึงบ่อยๆ เจย์เดนต้องยอมยกโทษให้เธอแน่ๆ
“ฉันเข้าใจค่ะที่คุณจะอายมากและโกรธมาก แต่การที่คุณไม่เลื่อนตำแหน่งแถมยังจะไล่เพื่อนฉันออกอีกมันไม่ถูกต้อง ฉันอยากขอร้องให้คุณพิจารณา...”
เดี๋ยว! เจย์เดนยกมือห้าม เขาขมวดคิ้วและรีบถามสวนกลับ
“ผมเนี่ยนะ!”
“ค่ะ” เธอตอบเบาๆ แต่ก็ชัดถ้อยชัดคำมากพอจะทำให้เจย์เดนฉุนเฉียว
“ผมเนี่ยนะที่โกรธเรื่องอุบัติเหตุนั่น...”
ก็เขาน่ะสิ จะมีใครอีกล่ะ
“คุณเพิ่งขู่จะไล่เพื่อนฉันออกเมื่อวาน คุณลืมไปแล้วจริงๆ เหรอคะ”
อาจเพราะเมาค้าง บางทีอรพนิตน่าจะโทร.สั่งน้ำขิงหรือไม่ก็ชาสมุนไพรให้เขาดื่ม การจำเรื่องระหว่างเมาไม่ได้น่ะไม่แปลกหรอก แต่จำเรื่องก่อนหน้านั้นไม่ได้นี่สิ…
อรพนิตชักเป็นห่วงเขาแล้ว
“อย่ามองผมแบบนั้น”
แบบไหน เธออยากจะหยิบกระจกมาส่องหน้าตัวเอง มือเรียวทั้งสองข้างเอื้อมไปกุมฝ่ามือใหญ่ เจย์เดนกระชากออกแล้วชี้หน้าเธอ
“ฉันแค่เป็นห่วงคุณค่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไรแย่ๆ อยู่ในหัว สาบานได้!”
“ผมไม่ได้ทำตัวงี่เง่า!”
