แอชตัน อารยัน ราชิด นาบิ อัลมานฮาฌ์ม กลับคืนสู่ตำแหน่งรัชทายาทแห่งราชวงศ์ด้วยการเรียกตัวของกษัตริย์อัลมานฮาฌ์ม หลังจากที่เขาถูกเนรเทศไปเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน
การกลับมาของพระองค์สร้างความเคลือบแคลงใจจน นาวาห์ ลูกสาวของท่านรัฐมนตรีต้องวางแผนเข้ามารับใช้ใกล้ชิด ยอมเป็นบริจาริกาคอยทำตามทุกคำบัญชา เพียงเพราะอยากจะรู้ว่าการกลับมาของเจ้าชายไม่ได้ต้องการแผดเผาผืนทรายแห่งนี้ให้กลายเป็นจุณ
แต่หล่อนย่ามใจเกินไป ย่ามใจว่าหัวใจตัวเองแข็งแกร่งพอที่จะรับมือกับเสน่ห์เหลือร้ายและความเอาเปรียบในเชิงรุกของมหาเศรษฐีเจ้าชายอย่างแอชตันได้!
“โอ๊ะ!” นาวาห์เผลออุทานออกมาเบาๆ เมื่อริมฝีปากของเจ้าชายแอชตันแทบจะสัมผัสโดนปลายนิ้วของหล่อน นี่ดีนะที่หล่อนไม่ตกใจจนเผลอทำซัมบูซะหลุดมือน่ะ
“นี่คุณ...แทบจะกัดนิ้วฉันเข้าไปด้วยอยู่แล้ว”
หญิงสาวแสร้งทำเสียงดุใส่เขา อาการร้อนวูบวาบที่วิ่งไปทั่วใบหน้าทำให้หล่อนทำตัวไม่ถูก
...นี่ไม่ใช่อาการแบบที่นาวาห์คุ้นชิน และหล่อนรู้สึกว่าตัวเองยังหาทางรับมือได้ไม่ดีนัก
“โทษที ผมมองทางอยู่”
“งั้นคุณก็กินเข้าไปทั้งชิ้นเลยก็แล้วกันค่ะ” ว่าแล้วนาวาห์ก็ยัดซัมบูซะอีกครึ่งชิ้นใส่เข้าปากเขาโดยไม่สนใจว่าเจ้าชายแอชตันจะกลืนไอ้ที่กัดไปคำแรกลงท้องไปหรือยัง
“ค่อยๆ ป้อนก็ได้ไหมคุณ ปากผมเลอะหมดแล้ว เช็ดให้ด้วย”
พอได้ทีเจ้าชายแอชตันก็ถือโอกาสใช้งานหญิงสาวเสียเลย นาวาห์ได้แต่ค้อนใส่ลมใส่แล้ง อย่างไรก็ตามหล่อนก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าทำตามคำสั่งของพระองค์
เอาเลย เอาให้เต็มที่เลย! ใช้ได้ก็ใช้ไปตราบเท่าที่เขายังมีอำนาจเหนือหล่อน อย่างไรเขาก็ใช้งานหล่อนได้แค่ช่วงนี้เท่านั้น หล่อนเองก็ไม่ได้คิดจะอยู่เป็นบริจาริกาของเขาตลอดไปอยู่แล้ว
