โคล์ อิเมอร์สัน ผู้ชายที่มีสมองอันปราดเปรื่องเรื่องการบริหารธุรกิจ ทั้งยังมีฝีแปรงที่เยี่ยมยอดไม่แพ้จิตรกรชื่อดัง เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ทุกด้าน ชีวิตเสพสุขอยู่บนกองเงินมหาศาล แต่ที่เขาขาดไปคือ
‘ความสุข’
การเข้ามาเทคโอเวอร์โรงพยาบาลเอกชนในไทย บังเอิญถูกหนูน้อยวิ่งชนโครมใหญ่ ใบหน้าของแม่หนูตัวน้อยเหมือนเขาอย่างกับส่องกระจกเงา จนโคล์ต้องถามถึงพ่อของเธอ
‘พ่อของหนูข้าวติดคอตายไปแล้ว’
ยิ่งมือน้อยๆ ที่ชี้ตรงไปบอกว่า อนันตา ผู้หญิงที่เคยมีซัมติงกับเขาคือแม่ของเธอ เขาจึงเพิ่งรู้ตัวว่า
‘โคตรพลาด’
“แม่ตาโกรธแด๊ดเพราะแม่ตาเข้าใจผิด แม่ตาโมโหเพราะคิดว่าแด๊ดข้าวติดคอตาย แล้วทิ้งให้ลูกเมียลำบาก แต่แด๊ดเขายังไม่ตายแล้วกลับมาหาเราแล้ว แด๊ดบอกพวกเราหมดแล้วค่ะ”
อนันตายังไม่เข้าใจที่อิ่มอุ่นพูด ได้แต่มองหน้าตัวต้นเหตุ เขาคงไปพูดอะไรใส่หัวลูก
โคล์ที่เมื่อเห็นดวงตาใสแจ๋วและคำพูดใสซื่อของลูกสาวก็ยิ้มออกมา “ถูกต้อง อิ่มอุ่นเก่งมาก เข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่เหมือนแม่เลย แม่ดื้อ อิ่มอุ่นบอกให้แม่อย่าดื้อกับแด๊ดสิครับ เด็กดื้อน่ารัก ผู้ใหญ่ดื้อน่าตี...”
“นะคะ แม่ตา อย่าดื้อกับแด๊ดเลย แด๊ดบอกว่าแด๊ดหายไปหลายปีเพราะไปหาเงิน แด๊ดไม่ยอมข้าวติดคอตายง่ายๆ หรอกเพราะห่วงลูกๆ อยากให้ลูกมีพ่อ ไม่ต้องเป็นเด็กกำพร้า แม่ตาไม่ดีใจหรือคะที่แด๊ดกลับมา”
“เอ่อ...” อนันตาจุกไปหมด
โคล์แทรกขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “แม่ตาดีใจอยู่แล้วลูก จริงไหมอนันตา นี่ถ้าไม่ติดว่าลูกยืนดู แม่ตาเขาคงวิ่งมากอดแล้วหอมแด๊ดฟอดใหญ่แล้ว”
‘ไม่จริง’
อนันตาตะโกนในใจกับคนตีมึน แต่ต่อหน้าลูกเธอไม่กล้าส่งเสียงตะคอกออกมา “เอ่อ จะวิ่งไปกอดไปหอมทำไม แม่ตาดีใจจนพูดอะไรไม่ออกต่างหาก”
“เรายังไม่คุยเรื่องระหว่างเราตอนนี้ก็ได้ ฉันเห็นแก่ยายอิ่ม” ยังไงซะการทะเลาะกันต่อหน้าลูกมันไม่ใช่ผลดีกับลูก
โคล์ไหวไหล่แล้วเลิกคิ้วสูง “ดีมาก พักรบ เผื่อจะพบรัก”
“บ้า!”
