วันไนต์สแตนด์น่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับ ลูคัส แอนเดอร์สัน
แต่วันไนต์สแตนด์แบบไม่ได้ป้องกันนี่สิที่เป็นเรื่องใหญ่โต! แล้วยิ่งรู้ว่าผู้หญิงในคืนแสงสลัวๆ คนนั้นคือ ลัลล์ลลิล ศิลปินเคป๊อปที่กำลังโด่งดังเป็นที่รู้จักของคนค่อนโลก ลูคัสก็สำเหนียกได้ทันทีว่าเรื่องมันใหญ่ยิ่งกว่าใหญ่ซะอีก
จะเดินเข้าไปหาเธอแบบโต้งๆ ก็ยากยิ่ง ลูคัสจึงคิดจะหาทางเข้าถึงตัว ‘ซุป’ตาร์’ โดยแฝงตัวเป็น ‘แฟนบอย’ ของเธอเสียอย่างนั้น
เออ! เอาก็เอาวะ เป็น ‘ติ่ง’ เมียตัวเอง ไม่ใช่เรื่องน่าอายเสียหน่อย
“จำผมได้ไหม” ลูคัสถามขณะที่ยื่นอัลบั้มเพลงส่งให้หญิงสาว ลายเซ็นของลัลล์ลลิลไม่ใช่เรื่องจำเป็นสำหรับเขาเท่ากับการเจรจากับเธอเกี่ยวกับเรื่องคืนนั้น!
“คุณต้องไม่รู้แน่ว่าผมลำบากแค่ไหนกว่าจะมานั่งอยู่ตรงหน้าคุณแบบนี้น่ะ หวังว่าคุณพอจะจำชื่อผมได้นะลัลล์ลลิล”
“คุณ...ลูคัส!”
คนอย่างลูคัส แอนเดอร์สันไม่ควรมาโผล่ในงานแฟนไซน์แบบนี้ แต่เขาอาจจะเป็นฮอสค์ก็ได้ แน่นอน...คนอื่นๆ คงจะคิดแบบนั้น แต่ลัลล์ลลิลรู้ดีว่าความจริงมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น ต่อให้เขาจะเดินมาพร้อมอัลบั้มเพลงของเธอ หรือว่าเดินถือแท่งไฟของเซ็กซี่ คิสไปมา ลัลล์ลลิลก็รู้ดีว่าลูคัสไม่ใช่ฮอสค์
“ดีใจนะ ที่คุณจำผมได้” ลูคัสสบตากับดวงตากลมโตใสแจ๋วมีเสน่ห์คู่นั้น ร่องรอยความพึงพอใจปรากฎขึ้นมาเมื่อลัลล์ลลิลแสดงออกว่าจำเขาได้
“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ เรื่องคืนนั้น!”
