รุ้งราตรี ไม่ประสงค์จะนั่งแก่โดดเดี่ยวเดียวดายเพียงลำพัง แต่การมีสามีก็ไม่ใช่เป้าหมาย แผนการ ‘ท่องเวหาล่าพ่อของลูก’ จึงอุบัติขึ้น บุรุษเพียงหนึ่งเดียวที่หมายตาคือ เพลิงเวหา รังสิมันต์ ขอตรงๆ ก็ไม่ได้ ขออ้อมๆ ก็คงไม่ให้ เธอจึงไม่คิดเยอะให้เปลืองสมอง ลากไปกินแล้วชิ่งเลยดีกว่า
มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก....
เพลิงเวหา โกรธจนไฟลุกเมื่อถูกรุกล้ำอธิปไตยจนหมดเนื้อหมดตัว เสียหน้ายังพอรับได้ แต่เสียท่าเขาไม่ยอม รุ้งราตรีต้องถูกคิดบัญชีให้คุ้ม!
ถ้าเธอกลัวก็รีบหลบลงหลุมไปได้เลย...
“บอสคะ เสื้อผ้าบอสจัดครบ มีอย่างเดียวที่ขาด ไม่ทราบเก็บไว้ตรงไหนคะ”
เจ้าของสิ่งที่หายไปลืมตาขึ้นมองเลขาฯ เจ้าปัญหาสีหน้าไร้อารมณ์ดังเดิม เพิ่มเติมคือสายตาเอือมระอา “ก็ครบนี่ มีอะไรขาดไปอีก คุณนี่วุ่นวายนะ”
วุ่นวาย! ใครกันแน่ยะ แต่ฐานะลูกจ้างค่าแรงแพงค้ำคอได้แต่อธิบายสีหน้าเอือมระอาบ้าง “ชั้นในไม่มีค่ะ หรือว่าบอสจะจัดเสื้อผ้าส่วนตั๊วส่วนตัวลับเฉพาะเอง ฉันจะได้ไม่ยุ่ง ที่ถามเพราะไม่ต้องการบกพร่องต่อหน้าที่ เดี๋ยวจะถูกกล่าวหาว่าทำงานไม่คุ้มค่าจ้าง”
คนต้องจัดเสื้อผ้าเองถามเสียงคีย์เดิมเป๊ะ “ถ้าต้องทำเองผมจะมีคุณไว้ทำไมไม่ทราบ”
“ตกลงสิ่งที่ว่าอยู่ตรงไหนคะ จะได้จัดเตรียมให้คุ้มกับค่าจ้างแพงลิบลิ่วของบอส”
“ไม่มี”
รุ้งราตรีจ้องบอสตาโต ไม่น้า ไม่จริง “คือ?” เธอทำหน้าเอ๋อ งง สงสัย อยากรู้จริงๆ นะ
เพลิงเวหาปรายตามอง นึกขันสีหน้าหลากอารมณ์ของเธอ เอ่ยเสียงเรียบ “แบบว่าผมบิ๊กเกินไปหาไซซ์ไม่ได้”
รุ้งราตรีมองจุดที่ต้องใส่ตาโตสามเท่า “หมายความว่า...”
“อือ ไม่มีก็ไม่ใส่ ฝืนใส่ไป ถ้าสมอเรือผมป่วย ใครจะรับผิดชอบ”
