เมื่อสมาชิกในครอบครัวบินลัดฟ้าไปเที่ยวต่างประเทศ เปลวตะวัน สุริยะสงคราม บุรุษหล่อเลิศเลอเพอร์เฟ็กต์ที่สุดในใต้หล้า สุดแสนจะยินดีปรีดาที่ถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง ตั้งใจจะใช้ช่วงเวลาโดดเดี่ยวให้สนุกสุดสวิง ถ้าเขาไม่รู้มาก่อนว่าครอบครัวส่ง บุหลันรัศมี หญิงสาวร่างบางทรงโตมาให้ดูแล
ยายหอยทากซื่อบื้อ!
คนไม่อยากมีภาระคิดหาวิธีกลั่นแกล้งให้เธอทนไม่ไหว จะได้เก็บของกลับบ้านไป แต่เพราะความเซ่อ ซุ่มซ่าม แถมยังชอบทำหน้าจ๋อยๆ ทำให้เขาตัดใจแกล้งไม่ลง แต่ก็ยังไม่ทิ้งความสงสัยว่า...
การมาของเธอมีบางอย่างแอบแฝงที่จะต้องจับตาดูทุกฝีก้าว ย้ำ! ต้องจับตาดูเธอทุกฝีก้าวจริงๆ
"นม"
บุหลันรัศมีหันมองคนบ่น "ต้องการดื่มนมเหรอคะ"
คนนั่งรอให้สาวจีบเท้าคางปฏิเสธเสียงเนือย "เปล่า ฉันตั้งชื่อให้เธอใหม่ว่า "นม" รำคาญชื่อเธอยาวไป เปลืองเวลาในการเรียก ชื่อนมสั้นๆ ประหยัดเวลา"
หญิงสาวยื่นข้อเสนอ "คุณเปลวเรียกหลันสั้นๆ ก็ได้ค่ะ"
"ไม่...ฉันไม่ชอบเรียกซ้ำกับคนอื่น"
"บุก็ได้ค่ะ"
คนเอาแต่ใจถามเสียงขุ่น "เธอเป็นโซฟาเหรอ ต้องบุก่อน"
เจ้าของชื่อนำเสนอใหม่ "รัดก็ได้ค่ะ"
"เธอเป็นถุงแกงหรือไง ต้องรัดน่ะ"
คนถูกเปลี่ยนชื่อลอบถอนใจ "หมีเป็นยังไงคะ"
คนอยากเปลี่ยนชื่อชาวบ้านเบ้ปาก "หุ่นแบบเธอเรียกหมีเสียของหมด ชื่อนมละดีแล้ว ถามจริงๆ เถอะ จะขนมาทำไมมากมาย เวลาเป็นอะไรขึ้นมาจะซีพีอาร์ยังไง เกะกะขวางทางแบบนั้น"
"สุภาพบุรุษไม่ควรเสียมารยาทกับสุภาพสตรีนะคะ"
คนถูกตักเตือนหยักยิ้ม "ถามตรง ตั้งแต่พบกันเธอขุดเจอสิ่งนั้นจากฉันด้วยเหรอ ยายนม ไปชงนมเย็นมา อ้อ เอานมข้นหวานนะ นมเธอไม่ต้องส่ายมา เก็บไว้ก่อน"
