ถึงจะไม่นับชาติตระกูลที่เพียบพร้อม นายแพทย์มรุเดช วัฒนาวาณิชย์ ก็แทบจะติดหนุ่มหนึ่งในสิบที่เพอร์เฟ็กต์ระดับประเทศ เลือดตะวันตกในกายเสี้ยวหนึ่งส่งผลให้เขามีรูปสมบัติสง่างามเกินใคร ดึงดูดหมู่มวลดอกไม้ที่เสนอมาให้ภมรอย่างเขาได้ดอมดม แต่เขากลับชอบชีวิตโสด!
และไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบ จนกระทั่งได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้านกาแฟ...
“พี่ชื่อรัน ชื่อจริง มรุเดช วัฒนาวาณิชย์ ต่อไปพี่จะจีบหนุงหนิงนะ”
ไม่ต้องอารัมภบทอะไรให้มากความ หมอสายรุกบุกหนักก็งัดร้อยแปดกระบวนท่าจีบสาวออกมาอย่างแพรวพราว ถ้า ฐิติวรดา ไม่ใช่สายแข็งจริง รับรองใจอ่อนภายในสามนาที!
“พี่รัน...”
“กอดหน่อย” เขาบอกอย่างเอาแต่ใจ พลางกระชับอ้อมแขนที่ประคองเธอไว้จนเธอต้องขยับไปนอนเหมือนเกยกับร่างหนาของเขา “ตัวหนุงหนิงนุ่มจัง ผมก็หอมด้วย”
คนถูกชมได้แต่รับคำในลำคอ นอนตัวเกร็ง ยกมือซุกใต้คางเป็นลูกแมวตัวน้อย ก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อถูกริมฝีปากร้อนผ่าวจูบที่หน้าผากบริเวณไรผมเบาๆ แต่ก็สัมผัสได้ชัดเจน
“พี่รัน...หนูเขิน” เธอบอกไปตามตรงจนได้ยินเขาหัวเราะในลำคอ และถูกเขาจูบหน้าผากอีกรอบ
“พี่กำลังฉวยโอกาสค่ะ เพราะแฟนพี่สวยและน่ารักน่าเอ็นดูมาก” เขาบอกไปตามที่ใจคิด จนถูกมือเรียวตีเข้าให้ที่กลางอก “หนุงหนิงจะลวนลามพี่เหรอคะ”
“ไม่ใช่เสียหน่อย”
