พราวฟ้า สุธารินทร์ พนักงานสาวในปกครองที่กล้ามอบรอยยิ้มอ่อนหวานอย่างจริงใจให้เจ้านายผู้แสนเย็นชาอย่างเขาเป็นคนแรก บาสเตียน เมนิแกนด์ แสดงอาการเงียบขรึมภายใต้ใบหน้าที่เรียบนิ่ง แต่หัวใจของเขานั้น...
ให้ตายเถอะ! ราวกับถูกพิษไข้เล่นงานจนเห่อร้อนไปทั้งตัว ไม่รวมอาการเต้นตึ้กตั้กของหัวใจที่กำลังสั่นรัวๆ!
แบบนี้แล้ว...จะปล่อยให้เธอเป็นแค่พนักงานหน้าฟร้อนต์ได้อย่างไรเล่า แต่จะให้ทิ้งมาดขรึมแล้วเดินหน้าตามตื๊อจีบเธอก็ใช่ที่ เลยใช้ฐานะเจ้านายที่มีค่อยๆ วางเกม แล้วอาศัยความเจ้าเล่ห์ที่ซุกซ่อนไว้ฉวยโอกาสจับเธอเลื่อนจากตำแหน่งพนักงานระดับล่างมาเป็นผู้จัดการหัวใจให้กับผู้บริหารสูงสุดของเมนิแกนด์โฮเต็ลซะเลย!
“ชอบไหม” ชายหนุ่มถามกว้างๆ แต่กลับทำให้คนถูกถามเข้าใจว่าเขาหมายถึงชุดที่ซื้อให้เธอ
“ชอบค่ะ ใส่ได้พอดีเลย” ว่าแล้วก็ก้มลงมอง บาสเตียนส่ายหน้ายิ้มๆ
“ฉันหมายถึงเธอ...ชอบฉันไหม”
“คะ?” พราวฟ้าถึงกับอึ้ง เงยหน้าขึ้นมองคนพูดอย่างตกใจ หญิงสาวพยายามส่ายหน้าแดงๆ ของตัวเองเพื่อปฏิเสธ ทว่าการปั้นสีหน้าให้อีกฝ่ายคิดว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรมันช่างยากยิ่งยวด
“ไม่ชอบหรือ” ชายหนุ่มแสร้งก้มลงมองชุดตัวเองแล้วทำหน้าหงอยๆ ทำท่าจะกลับไปเปลี่ยนชุดใหม่ “ถ้าไม่ชอบฉันกลับไปใส่สูทตามเดิมก็ได้ แบบนี้มันคงไม่เข้ากับฉันสินะ”
“เอ่อ...หมายถึงเสื้อหรือคะ”
“อื้อ...แล้วเธอคิดว่าฉันหมายถึงอะไร” บาสเตียนถามกลับยิ้มๆ แววตาขบขัน เล่นเอาคนเข้าใจผิดจังเบ้อเร่อหน้าม้านทันที พราวฟ้ายิ้มแหยนิดๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
‘คนอะไรชอบพูดไม่เคลียร์ ทำให้เข้าใจผิดอยู่เรื่อย’
“แบบนี้ก็ดูดีไปอีกแบบค่ะ”
“แล้วชอบไหม” คนเอาแต่ใจต้อนจะเอาคำตอบให้ได้ พราวฟ้าจึงเผลอทำหน้าเง้าอย่างลืมตัว
“ค่ะ”
‘เอาสิ! รุกขนาดนี้ไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไป...’
