ถ้าไม่ใช่เพราะความสอดรู้สอดเห็นของตัวเอง จอมขวัญ คงไม่ต้องมาเจอเหตุการณ์น่าระทึก บังเอิญไปเห็นการไล่ล่าตามฆ่ากันบนท้องถนนของกลุ่มมาเฟียหัวร้อน
ซึ่งมันก็นำความเดือดร้อนมาให้เธออย่างไม่คาดคิด!
มาเฟียคนดังแห่งชิคาโก ธีโอ คอร์โนแกน คิดจะปล่อยเธอซะที่ไหน บุกเข้ามารวบตัวยังไม่พอ ข่มขู่ กักขังหน่วงเหนี่ยว ทำให้เธอตกเป็นเบี้ยล่างอย่างไม่มีทางเลือก ขัดขืนก็ไม่ได้ ไม่ยอมก็ต้องยอม เอาไว้มีโอกาสเหมาะๆ เถอะ เธอจะเอาคืนให้สาแก่ใจ!
“สู่รู้ไม่เข้าเรื่อง เธออยากตายใช่ไหม เมื่อกี้เห็นอะไรบ้าง”
“ไม่เลย ไม่เห็น ไม่รู้ ไม่ชี้ ไม่ได้ยินอะไรแม้แต่นิดเดียว”
“โกหก! เห็นฉันเป็นเพื่อนเล่นหรือไงยายหน้าจืด!”
“ฉะ ฉัน...เห็นค่ะ เห็นตอนต่อย ตอนฟาดด้วยท่อนเหล็ก ตอนยิง อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันเพิ่งอายุยี่สิบสาม ยังต้องส่งเงินให้ทางบ้าน” เธอยกมือขึ้นไหว้
“พอแล้ว ไม่ต้องไหว้ ฉันไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ถ้าฉันจะฆ่า คงยิงตั้งแต่เห็นเธอครั้งแรกแล้วละ ฉันแค่จะมาเจรจาว่า จากนี้ไปเธอเป็นคนของฉัน”
“ฮะ! คนของคุณ หมายความว่าไง” ใบหน้าเนียนตกอยู่ในอาการที่เรียกได้ว่ามึนงงสุดๆ ความกลัวในตอนแรกหายไป มองหน้าอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ พอมองนานเข้าเส้นริ้วแดงก็ปรากฏ
คือแบบ...อีกฝ่ายหล่อไง หล่อแบบวัวตายความล้มน่ะ หล่อดิบๆ เถื่อนๆ จอมขวัญเป็นผู้หญิงนะเออ อยู่กับบุรุษตามลำพังมันก็อดเขินไม่ได้
“ถึงเวลาแล้วจะบอก อย่าคิดหนี เพราะฉันจะให้คนของฉันจับตาดูเธอไว้ ถ้าเธอหนีเมื่อไร...” ละไว้ในฐานที่เข้าใจ แต่ใช้มือปาดคอในลักษณะเชือดคอ โดยไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมา
“ซวยๆ มหาซวยเลยยายจอมขวัญ”
