เขาเคยคิดว่า อิงฟ้า ชอบผู้หญิง
เคยคิดว่าเธอคือเพื่อนคนสำคัญ
เคยคิดว่าความห่วงหวงที่มีนั้นมันอยู่ในเขตของคำว่าเพื่อน
แต่ตอนนี้! เขากำลังจะขอลาออกจากการเป็นเพื่อนกับเธอ...
“ที่ฉันขอลาออกจากตำแหน่งเพื่อน แกพิจารณาหรือยัง”
เพราะจับจ้องอิงฟ้าอยู่ตลอดเวลา ปฏิพนจึงได้เห็นว่าคำพูดของเขาทำให้คนตรงหน้าเลิกคิ้วขึ้น จ้องตา ก่อนจะเสมองไปทางอื่น
“อิง” ปฏิพนเรียกเบาๆ และเมื่ออิงฟ้ายังคงเงียบกริบ ไม่ตอบและไม่มองหน้า
“บอกเพื่อพิจารณา ยังไม่ตอบก็ได้ แต่อย่าเพิ่งปฏิเสธนะ แกรอดูพฤติกรรมฉันก่อน”
อิงฟ้ามองท่าทีร้อนรน เว้าวอนนั้นอย่างหนักใจ
“ฉันอยากไปทำงานแล้ว ส่งแค่นี้ก็พอ ไม่ต้องรอ ไม่ต้องเฝ้า เข้าใจไหม”
“คร้าบ” รับคำแล้วปฏิพนก็ยิ้มหวานให้อีกครั้งก่อนเธอจะเดินจากไป สั่งมาได้เลย ไม่บ่นสักคำ แต่จะทำตามหรือเปล่ามันอีกเรื่องหนึ่ง
‘ห้ามรอ ห้ามเฝ้า แต่ไม่ได้ห้ามส่อง ไม่ได้ห้ามให้เขามองเธอจากด้านหลังนี่ ขาขาว เรียว ผ่อง ไม่มีไฝ ไม่มีแผล ไม่มีขนหน้าแข้งสักเส้น สัญญาว่า... ถ้าได้ลูบสักทีจะเป็นคนดีของสังคม’
