อาจจะดูโรคจิตไปสักหน่อยที่เขาตกหลุมรักเด็กหญิงที่ลืมตาดูโลกได้เพียงห้าหนาว มิหนำซ้ำยังเจอกันแค่ครั้งเดียวก่อนที่เธอจะหายไปจากชีวิตเขานานกว่ายี่สิบปี ทว่าชายหนุ่มก็บอกตัวเองไม่ถูกและไม่เคยเข้าใจว่ายี่สิบปีที่ผ่านมาเขารอคอยแต่เธอเพียงคนเดียวได้อย่างไร...แต่ทว่าเพียงแรกที่เห็นหญิงสาววัยสวยสะพรั่งที่ต่างจากตอนเด็กโดยสิ้นเชิงเท่านั้น คริสก็รู้ทันทีเลยว่าที่อดทนรอได้นานขนาดนี้มันเพราะอะไร
“ถ้าน้องพิมพ์ไปพี่จะฆ่าเจ้านัลโดซะ...คราวนี้ฆ่าจริงๆ”
คริสขู่เสียงเย็น แววตาโหดเหี้ยมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาคนจะไปกัดริมฝีปากแน่นอย่างโกรธจัดที่ชายหนุ่มเอาชีวิตคนอื่นมาขู่เธออีกแล้ว แต่ครั้งนี้มันจะใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไป!
“เชิญ! อยากทำอะไรก็ทำ จะฆ่าจะแกงใครก็เชิญ พิมพ์จะไป!”
หญิงสาวตะเบ็งเสียงเด็ดขาดก่อนหมุนตัวเดินปังๆ ไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกไปข้อมือเล็กก็ถูกกระชากอย่างแรงก่อนที่ร่างบางจะถูกคนใจโหดอุ้มขึ้นชั้นบนอย่างไม่ปรานีปราศรัย
“ไม่ให้ไป!” คริสบอกเสียงเหี้ยม
พิมพ์ธาราทั้งดิ้นทั้งทุบแต่กลับไม่เป็นผล มิหนำซ้ำมือเล็กยังเป็นฝ่ายช้ำเสียเอง เพราะกล้ามเนื้อของคนอุ้มนั้นช่างแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าก้อนหินซะอีก
“ปล่อยพิมพ์นะ โอ๊ย อื้อๆๆ”
ฮึ่ม! ดื้อเข้าไปเถอะ แล้วพิมพ์ธาราจะได้รู้ว่าอสูรร้ายก็หวานรักได้เหมือนกัน!
