ความเฉียบขาดของ ลูเซียส แบลคคารอส ทำให้เขาไม่ลังเลหรือหยุดคิดสักเสี้ยววินาทีที่จะปฏิเสธความต้องการของผู้เป็นปู่ในการแต่งงานกับ ลัลล์ลลิน เด็กในอุปการะของท่าน
ลูเซียสหวนคิดไปถึงเด็กสาวผิวขาว ตัวผอมกะหร่องที่ยังห่างจากคำว่าสวยอีกไกล แต่สี่ปีที่ไม่ได้เจอกัน คาดไม่ถึงว่ากาลเวลาจะพรากความขี้เหร่ไปจากเธอจนหมดสิ้น คนที่ปฏิเสธหัวชนฝากลับเป็นฝ่ายสะดุดลมหายใจตัวเองยามได้สบกับดวงตาคมสวยคู่นั้น
เขาไม่ได้สนใจ...แต่ก็ไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตา
เขาไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร...แต่ก็ห่วงหาอาทรมากกว่าใคร
เขาไม่ได้หลงใหล...แต่ก็ทะนุถนอมอ่อนโยนกับเธอผู้เดียว!
“ช่างเถอะค่ะ ลัลล์ลืมมันไปแล้ว” ลัลล์ลลินพูดเสียงเรียบ แทนที่เขาจะโล่งใจ ลูเซียสกลับโกรธขึ้นมาง่ายๆ
“เธอว่าอะไรนะ เธอบอกว่าลืมมันไปแล้วอย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ ลัลล์ลืมมันไปแล้ว”
“เธอกล้าลืมจูบของฉันงั้นเหรอลัลล์ลลิน”
“อื้อ...” ลัลล์ลลินดิ้นรนขัดขืน เธอพยายามผลักไสเขา แต่ไม่เป็นผล กำปั้นเล็กๆ รัวลงบนไหล่บึกบึน แต่เขากลับไม่สะเทือนแม้แต่น้อย หนำซ้ำอ้อมแขนแข็งแรงยังรัดแน่นขึ้นอีกด้วย ชายหนุ่มจูบเธออยู่อย่างนั้น ลัลล์ลลินระทวยจนเธอต้องเอนกายพิงกับอกกว้างอย่างหมดเรี่ยวแรง ลูเซียสกระชับอ้อมกอดอีกนิดแล้วตัดใจถอนจุมพิตอย่างยากเย็น
“ฉันไม่อนุญาตให้เธอลืมจูบของฉัน ถ้าวันไหนเธอลืม ฉันจะจูบซ้ำๆ ตอกย้ำจนกว่าเธอจะจำได้!”
