เขาถูกครอบครัวจับตามองเรื่องคู่ครองมาโดยตลอด แต่ นายแพทย์รุ่งสวัสดิ์ วัฒนาวาณิชย์ ก็ไม่ยี่หระต่อความกดดัน ชายหนุ่มเลือกจะเก็บผู้หญิงคนหนึ่งไว้เป็นความลับในรังรักส่วนตัว โดยหารู้ไม่ว่าเรื่องราวของเขาไม่อาจปิดบังสายตาของใครต่อใครได้!
“ต่อไปนี้เรียกฉันว่าพี่รุ่งนะ”
หญิงสาวพยักหน้ารับ เม้มริมฝีปากกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนจะปรับเป็นรอยยิ้มสดใสไปให้เขา ก้มมองแหวนที่นิ้วนางซ้ายของตนเอง
“ขอบคุณนะคะ พี่รุ่ง” เสียงใสเอ่ยสรรพนามที่เขาเอ่ยขอเมื่อครู่อย่างเน้นย้ำ จนเขาหัวเราะชอบใจ เอื้อมแขนมาโอบกอดเธอแน่น หันหน้ากดจูบที่ขมับเธอแรงๆ แล้วคลายอ้อมแขนออก
“เดี๋ยวให้หมื่นห้า!” เสียงห้าวเอ่ย ก่อนขยับไปนั่งให้ปกติ เพื่อจะขับเคลื่อนรถยนต์ออก หากคนตัวบางก็ยังนั่งมองเขาด้วยความสงสัยอย่างมากมาย จนเขาหัวเราะในลำคอ หันไปมองเธอนิ่ง และร้องเพลงออกมา “เรียกพี่ได้ไหม แล้วพี่จะให้กินขนมหมื่นห้า...”
ดวงตาสีนิลค้างนิ่ง ก่อนจะหลับตาลง และเจ้าของดวงตาคู่สวยนั้นก็หัวเราะลั่นทันที พร้อมเอื้อมมือไปตีต้นแขนกำยำของเขาเบาๆ ด้วยความขบขัน
“อยู่ๆ ทำไมคุณรุ่งถึงทำแบบนี้คะ”
เขาเหลียวหน้าตวัดสายตามองเธอ ก่อนหันไปมองถนนต่อ “คุณเคินอะไร ให้เรียกพี่ไง!”
“อ๋อ ค่ะๆ ทำไมพี่รุ่งทำแบบนี้คะ” คนพูดตามความเคยชินย่นหน้าไปให้เขา ก่อนแก้คำพูดใหม่อย่างขำๆ
“ขำอะไร!”
คนฟังคำถามที่เสียงเข้มขึ้นยิ่งเม้มปากกลั้นเสียงหัวเราะ “ไม่ชินคำว่าพี่นี่คะ”
