ผู้หญิงที่คู่ควรกับสิงห์สำราญแห่งลาสเวกัสอย่าง ลักซ์ ฌอง เลโอนาร์ด จะต้องผมสีบลอนด์ ตาสีฟ้า หุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจเท่านั้น ไม่ใช่แม่สาวโรบอทเฉิ่มเชยที่มีฐานะเป็นเพียงพี่เลี้ยงของหลานชาย แต่ใครจะรู้ว่าวันดีคืนดี ความลับที่ กาสะลอง ปกปิดมาตลอดจะแตกเอาดื้อๆ เขาเพิ่งเข้าใจว่าหล่อนใช้แผนลับลวงพราง ซ่อนเร้นความงามของตัวเองไว้ภายใต้เสื้อผ้าตัวใหญ่และแว่นตาหนาเตอะ ถ้าราชสีห์เช่นเขาจะไม่ ‘ล่า’ เธอมา ‘กิน’ หัว ‘กิน’ หางก็เห็นจะไม่ใช่วิสัย!
‘ทั้งหอม ทั้งนิ่ม น่ากินไปทั้งตัว’ มาเฟียหนุ่มนึกในใจอย่างคึกคะนอง
“นี่ก็หอม กลิ่นไม่เหมือนน้ำหอมที่ฉันเคยดมจากสาวๆ คนอื่น”
“คุณ!”
กาสะลองยกมือขึ้นปิดคอ จ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาเขินอายระคนขุ่นเคือง ริมฝีปากอิ่มน่าจูบเม้มแน่น ขณะที่พวงแก้มสองข้างซับสีเลือดจางๆ
“อย่าทำหน้าน่าจูบนัก ถึงเธอจะอยู่ในสภาพนี้ก็ใช่ว่าฉันจะจินตนาการไม่ออก”
“โรคจิต!” เสียงหวานบริภาษเขาไปที
“ถ้าไม่ออกคราวนี้ฉันจะตักน้ำซุปราดหน้าคุณเลย ออกไปเลยนะ”
กาสะลองดันแผ่นหลังกว้างไปให้พ้นทาง “อีกสิบนาทีรับรองว่าคุณได้กินซุปแน่ๆ เลิกเข้ามาป่วนฉันในครัวสักที ไม่อย่างนั้นฉันจะ...”
“จะอะไร”
“จะลาออกแล้วยอมกลับไปทำงานเลี้ยงเด็ก ยอมขัดคำสั่งคุณลูเซียน ดีไม่ดี ฉันพร้อมจะกลับประเทศไทยไปเลย!”
“เธอจะลาออกงั้นหรือ” มาเฟียหนุ่มถามเสียงคาดคั้น
“ถ้าคุณยังไม่หยุดงี่เง่า ฉันจะลาออกจริงๆ ค่ะ” หล่อนเอ่ยเสียงจริงจัง ลักซ์ชะงักไปนิด ไม่รู้ทำไมถึงนึกอยากตียึดแม่สาวข้างตัวให้เดินต๊อกๆ ตามเขาไปตลอด
“ฝันไปเถอะ ฉันไม่ยอมปล่อยให้เธอลาออกง่ายๆ หรอก”
