เฟลิกซ์ อีวานอฟ เสือสำราญแห่ง ‘ดิเอ็มเพอเรอร์’ ขึ้นชื่อลือชาเรื่องความเจ้าชู้และเปลี่ยนคู่ควงบ่อยยิ่งกว่าอะไร ผู้หญิงสวยๆ งามๆ ไม่เคยขาดมือ จนวันดีคืนดีได้เจอกับของแปลกอย่าง พรพระจันทร์ สาวผมเปียแสนเชยที่เหมือนจะหลุดมาจากเมื่อห้าสิบปีที่แล้ว นอกจากหนังสือเรียน แว่นตา และเสื้อผ้าเชยๆ ที่ติดตัวหล่อนอยู่ตลอดเวลา ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรน่าสนใจอีก แต่ความฉลาดเป็นกรดและความกล้าต่อกรกับเขาอย่างไม่เกรงกลัว ปลุกสัญชาตญาณนักล่าให้เฟลิกซ์อยากรู้เหลือเกินว่าภายใต้มาดสุดเฉิ่มนั้นมี ‘อะไร’ ซ่อนอยู่!
“คุณสวยออกขนาดนี้ ทำไมถึงชอบใส่แว่นนัก”
หนุ่มรัสเซียเอ่ยปากถาม แต่มือยังกอดร่างสมส่วนแน่น ยอมรับว่ารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเวลาที่ทรวงอกอิ่มบดเบียดไปกับแผงอกกว้าง
“ฉัน – ไม่ – ใช่ – คน – สวย!”
พรพระจันทร์เค้นเสียงลอดไรฟัน ไม่ได้เขินอายกับคำชมนั้นเลยสักนิด ถ้าหล่อนเป็นคนสวย ผู้หญิงทั้งโลกก็ไม่มีใครน่าเกลียดแล้ว เวลาคนชมหล่อนสวยทีไร หญิงสาวรู้สึกเหมือนจะเป็นลมทุกที
“ฉันเป็นเด็กผู้หญิงน่าเกลียด โตขึ้นมาก็เป็นผู้หญิงที่ไม่สวย ไม่ต้องมาชมฉันเพื่อหวังแอ้มของแปลกเลย ฉันรู้ทันคุณค่ะ คุณดาเมียน พวกผู้ชายแบบคุณไม่มีทางจริงใจกับผู้หญิงหรอก มีแต่อยากเก็บเป็นคอลเล็กชั่นสะสมมากกว่า ว่าตัวเองเคยได้แอ้มสาวแบบไหนมาแล้วบ้าง และนิสัยแบบคุณก็คงจะได้มาหมดแล้ว ยกเว้นพวกตัวประหลาดแบบฉัน”
“งั้นหรือ” คนฟังเลิกคิ้ว จงใจกอดหล่อนแน่นขึ้นกว่าเดิม อดขำไม่ได้เมื่อเห็นพวงแก้มนวลเป็นสีแดงก่ำ ชัด...หล่อนไม่ชินกับเพศตรงข้ามเท่าไรนัก มีอย่างที่ไหนถึงหน้าร้อน ตัวแข็งไปหมดแบบนี้
“ก็เออสิ!”
“งั้นเรามาพนันกัน ถ้าทุกคนลงความเห็นว่าคุณสวย ผมต้องได้หอมแก้มคุณ”
“แล้วถ้าพวกเขาบอกว่าฉันน่าเกลียดล่ะ”
“คุณก็หอมแก้มผมแทนไง”
