เพื่อชัยชนะในเกมสงครามประสาทของคุณตากับคู่แข่งของท่าน ที่ต้องการให้หลานแต่ละคนแต่งงานออกเรือนโดยมีเดิมพันสูงลิ่ว อัยการศึก ฟรานเชสโก พาลาดิโน่ ไม่คิดจะหาเจ้าสาวเป็นของตัวเอง แต่ต้องการสกัดขาของฝ่ายตรงข้ามอย่าง ตุลยา พิสุทธิ์เพทาย หนึ่งในผู้ร่วมชะตากรรมในเกมนี้ เขาสืบรู้มาว่า เธอกล้าหาญชาญชัยถึงขนาดลงทุนจ้างผู้ชายมาแต่งงานด้วย และกำลังจะชนะขาดลอย ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนกลยุทธ์ จี้ไปที่จุดยุทธศาสตร์สำคัญ ด้วยการสวมรอยเป็นเจ้าบ่าวรับจ้างของเธอเสียเอง เกมนี้ไม่มีใครแพ้ไม่มีใครชนะ วินวินด้วยกันทุกฝ่าย แต่เขาอาจจะมีผลพลอยได้ที่ดูจะถูกใจมากกว่าทะเบียนสมรสเสียอีก!
“ว้าก! ช่วยด้วย ผมถูกข่มขืน”
ตุลยาอ้าปากค้าง เมื่อผู้ชายตัวโตดึงผ้านวมผืนหนาไปปกปิดร่างกายด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยน นัยน์ตาสีน้ำตาลมองเธออย่างกล่าวหา เฮ้ย! ประโยคนั้นมันควรเป็นเธอไม่ใช่หรือที่พูด
“ที่นี่ที่ไหน ช่วยด้วย ผมถูกข่มเหง โฮ...พรหมจารีของผมขาดสะบั้นหมดแล้ว อุตส่าห์ทะนุถนอมมาตั้งยี่สิบแปดปีเพื่อเก็บไว้ให้เจ้าสาวในคืนวิวาห์ ถูกกระชากขาดกระจุยเลือดพุ่งกระฉูด โฮ หมดกันศักดิ์ศรีความเป็นชาย” อัยการศึกลอบยิ้ม
“หุบปากนะ จะโวยวายทำไม ฉันปวดหัว” ตุลยาตวาดเสียงเขียว
“ก็...ก็คุณรังแกผม ทำร้ายจิตใจผม ผมไม่ยอม คุณต้องรับผิดชอบ” อัยการศึกโวยวาย
“นายเสียสติหรือเปล่า คนที่ต้องร้องโวยวายมันควรเป็นใคร ระหว่างฉันกับนาย” ตุลยาตวาดกลับเสียงขุ่น
“สมัยนี้สิทธิเสมอภาค หญิงชายเท่าเทียมกัน คุณอย่ามาอ้างนั่นนี่ปัดความรับผิดชอบนะ ผมไม่ยอมจริงๆ ด้วย ผมลูกมีพ่อมีแม่นะ ไม่รู้ละ คุณต้องรับเลี้ยงผม ถ้าเกิด...ถ้าเกิดท้องไส้ขึ้นมา โถ ดุ๊กดิ๊กลูกพ่อ” อัยการศึกเถียงคอเป็นเอ็นก่อนจะดราม่าอีกสิบสเต็ป
“อีตาบ้า!”
