บัลลังก์เปรียบประดุจชีวิตของเขา ในขณะที่เธอเปรียบดั่งลมหายใจ

องค์ชายผู้สูงศักดิ์จะเลือกสิ่งใด ระหว่างหน้าที่ที่มีต่อแผ่นดินกับหน้าที่ที่มีต่อหัวใจของตัวเอง

เพราะเลือดสีน้ำเงินในตัวที่มีอยู่มากล้น สองบ่าขององค์ชายรัชทายาท เพลสตัน คาลานิซ เรนดัลเต้ ต้องแบกรับภาระอันยิ่งใหญ่ที่มีต่อประเทศบ้านเกิด ทุกอย่างคงจะเดินไปในทางที่มันควรจะเป็น ถ้าหากไม่มีเด็กสาวในปกครองอย่าง มารีญา ลินน์ สเตล่า มาเขย่าหัวใจให้สั่นคลอน

ได้แต่แอบรัก ได้แต่แอบฝัน ก็เพราะเขาสูงเกินเอื้อม จึงทำได้แค่แอบมองอยู่ไกลๆ มารีญาจำต้องเก็บทุกความรู้สึกเอาไว้ภายในใจจนล้ำลึกและเจียมตัวเจียมตนว่าต่ำต้อย แต่หัวใจไม่รักดีกลับยังดื้อรั้นที่จะรักองค์ชายผู้สูงศักดิ์อย่าง เพลสตันต่อไปชั่วนิรันดร์...

ริมฝีปากขององค์ชายรัชทายาท...มันจะนุ่มหรือว่ากระด้างกันนะ มันจะให้ความรู้สึกอย่างไร จะเหมือนในความฝันที่หล่อนเคยฝันถึงหรือเปล่า นุ่มนวลก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงและดุดัน กายสาวร้อนผ่าวขึ้นมาในทันที และความโหยหาก็บงการให้หล่อนก้มหน้าต่ำลงไปหามากขึ้นเรื่อยๆ จนที่สุดก็มีแค่เส้นด้ายบางๆ เท่านั้นที่สามารถลอดผ่าน หัวใจสาวเต้นแรง ความรู้สึกบางอย่างครอบงำจนดิ้นไม่หลุด มันไม่ผิดใช่ไหมถ้าจะทำแบบนี้...

แค่จะจูบองค์ชายรัชทายาทในยามที่พระองค์หลับใหลอยู่แบบนี้...

และในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจที่จะทำมัน กลีบปากนุ่มใกล้จะได้แตะกับริมฝีปากหยักสวยชายตรงหน้าอยู่แล้ว ถ้าพ่อเจ้าประคุณไม่ลืมตาโพลงขึ้นมาเสียก่อน

“อ๊ะ...องค์ชาย...”

ร่างอรชรตกใจแทบช็อก หน้างามซีดเผือดสลับแดงก่ำ ก่อนจะถอยหลังหนีทันควัน แต่ด้วยความไม่ระวังจึงทำให้หล่อนเซถลาจะล้มหงายหลัง โชคดีที่มือหนาของเพลสตันตวัดคว้าเอาไว้ได้ทัน ตอนนี้ร่างของหล่อนจึงขึ้นไปนั่งเกยอยู่บนตักแกร่งของเขาอย่างหมดทางเลือก

“เอ่อ องค์ชาย หม่อมฉัน...”

“เธอกำลังจะทำอะไร” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกให้รู้ว่าเขารู้ทันความคิดของหล่อน

คนถูกถามหน้าแดงก่ำ ไม่กล้าแม้จะสบตากับเจ้าของคำถาม

“คือหม่อมฉัน... หม่อมฉัน...”

“ฉันถาม...ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร มารีญา”

“หม่อมฉัน...”

“ตอบไม่ได้...หรือไม่กล้าตอบกันแน่”

เขายิ้มเยาะ นัยน์ตากระด้างเต็มไปด้วยความดูหมิ่นดูแคลนจนคนถูกมองน้ำตาซึม

“คิดจะจูบฉันใช่ไหมล่ะ”