“ผมเบื่อคุณแล้ว หรือถ้าจะพูดให้ถูก ผมกำลังจะเขี่ยคุณทิ้ง”

          น้ำตาที่ซ่อนเอาไว้อย่างสุดความสามารถทะลักทลายออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ขวัญชีวาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่สองหูของตัวเองได้ยินจะเป็นเรื่องจริง

          “คุณ...ว่ายังไงนะคะ”

         “หูคงไม่ได้ฝาดหรือเฝื่อนไปหรอกน่า สิ่งที่ได้ยินมันคือเรื่องจริง”

          ไม่มีความปรานีใดเลยในสายตาของวินซ์ เอเมอร์ตัน เขาดูห่างเหินและถือตัวจนหล่อนอดสูยิ่งนัก

          “แต่เมื่อคืนเรายัง...”

          เขาหัวเราะเยาะ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นอายแห่งความอำมหิตจากกายกำยำทำให้ขวัญชีวาสะท้านสะเทือนไปทั้งหัวใจ

          “เรื่องเมื่อคืน...หากคุณจำได้ก็จะรู้ว่าใครเป็นคนเริ่มต้นก่อน และใครที่ไม่ยอมหยุด”

          ความอับอายถูกสาดใส่หน้าอย่างป่าเถื่อนจากคำตราหน้าของชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี และวันเวลาที่ขวัญชีวา ต้องพบเจอก็มาถึง หัวใจของหล่อนเจ็บราวกับถูกแทงด้วยมีดแหลมคม เมื่อถูกขับไล่ไสส่งให้ออกจากคฤหาสน์หลังงามของ วินซ์ เอเมอร์ตัน ดูเอาเถอะ! เขาทำราวกับว่าหล่อนเป็นสินค้าชิ้นหนึ่งที่เขาซื้อมาด้วยเศษเงินและกำลังจะหมดความน่าสนใจ แม้จะรักเขามากแค่ไหน แม้ใจจะสลายมากเพียงใด แต่หญิงสาวก็ไม่สามารถทนหน้าด้านอยู่ต่อไปได้ หล่อนจึงหอบเอาหัวใจที่กลัดหนองออกมาให้พ้นหน้าเขาเสีย หากแต่มาเฟียผู้แสนโหดร้ายและอำมหิตอย่างเขาคงยังไม่สาแก่ใจ ถึงได้ตามมาลากตัวหล่อนกลับเข้าไว้ในกรงทองฝังเพชรอีกครั้ง และครั้งนี้ เขาก็คงจะเชือดเฉือนให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย!!

          เพราะหล่อนคือหายนะและจุดอ่อนที่เขาควรกำจัด มาเฟียหนุ่มจึงรีบเขี่ยหญิงสาวออกไปจากชีวิต ชายที่เคยหยิ่งทระนงว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าภูผา และชายที่เคยยโสว่าไม่มีหญิงใดในโลกหล้าสามารถทำให้หัวใจสั่นสะเทือนได้อย่าง วินซ์ เอเมอร์ตัน กลับไม่เหลือสภาพนั้นอีกเลยเมื่อไม่มีหล่อน ให้ตายสิ! แค่เขาขาดหล่อนภายในชั่วโมงสองชั่วโมงก็โหยหาจะขาดใจอยู่แล้ว หากต้องจากกันเป็นวัน เขาคงจะคลั่งจนกระอักเป็นลิ่มเลือดเสียให้ได้ ต่อแต่นี้ไปเขาคงจะเถียงหัวใจตนเองไม่ได้แล้วล่ะว่า เขารักขวัญชีวา รักทั้งๆ ที่พยายามจะไม่รัก รักผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกเขาดึงมาเป็นเหยื่อในเกมแค้น และก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกว่า วินซ์ เอเมอร์ตันก็เป็นมนุษย์จริงๆ ดั่งเช่นคนอื่นที่มีหัวใจไว้รักใครสักคนได้เหมือนกัน แม้ว่ามันจะอยู่ลึกไปสักหน่อยก็เถอะ!!