“คุณจำผมได้ไหม”
“จำได้สิคะ หายนะทางฮอร์โมนเพศของฉันไง”
เจ็ดปีก่อนพิลาไลได้ตกหลุมรักหนุ่มตาน้ำข้าวเว้า (พูด) อีสาน แต่เขากลับทิ้งเธอไปพร้อมกับฝากตราบาปไว้ในใจ
สาบานว่าถ้าเจอกันอีกครั้ง เธอจะไม่แคร์ ไม่แยแส ผู้ชายใจร้ายคนนั้นอีก
แต่ความบังเอิญมันเกินเยียวยา พาวนลูปกลับมาเจอกันจนได้
สำหรับแพททริกหัวใจไม่ใช่ของใช้แล้วทิ้ง ยังจำความรู้สึกผิดและรู้สึกรักต่อผู้หญิงที่เป็นรักแรกได้ขึ้นใจ
และเมื่อบังเอิญกลับมาเจอกันอีกครั้ง มันได้เวลาที่เขาจะไถ่โทษและสุมถ่านไฟเก่า ที่ไม่ใช่แค่ไฟเก่าธรรมดา แต่เป็นไฟเก่าในเตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์ที่ร้อนแรง
“ก็อย่าทำตัวเป็นเด็กสิ นี่...”
พิลาไลหมดคำจะพูด เพราะร่างกายบางส่วนของแพททริกกำลังแสดงออกว่าเขาโตเป็นชายหนุ่ม และพร้อมจะมีความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่
ผู้ใหญ่ตรงไหนกันเล่า! นี่มันยิ่งกว่าวัยรุ่นที่ขับเคลื่อนด้วยฮอร์โมนเสียอีก พิลาไลโมโหจนพูดไม่ออก
“ผมขอโทษ บางอย่างมันห้ามกันไม่ได้ ”
“ถ้าคุณจะมาเพราะเรื่องอย่างว่าก็ไสหัวไป”
“ผมแค่จะมาหาคุณ แต่เหตุการณ์ดันเลยเถิด”
เธอกลอกตาใส่คำพูดเหลวไหลของเขา มองไปทางอื่นนิ่งๆ ท่องหนึ่งถึงร้อยในใจ เก็บปากเก็บคำ รอให้ตัวเองใจเย็นลง
“โกรธจนไม่พูดกับผมเลยเหรอครับ”
“ฉันกำลังสาปคุณอยู่ในใจค่ะ ไหนคุณลองให้เหตุผลดีๆ มาสักข้อ ก่อนฉันจะเปลี่ยนจากสาปเป็นลงมือฆ่า”
“ผมอยากนอนห้องเดียวกับคุณ”
