เพราะอคติบังตา ทิฐิบังใจ และไม่ชอบความช่างตื๊อของเธอ อนาวรรธน์ จึงปฏิเสธหัวชนฝา ไม่ยอมเดินขึ้นสะพานคอนกรีตที่ พริมา ทอดให้ชนิดทุ่มกายถวายตัว ไล่ก็แล้ว หนีก็แล้ว แต่พริมาก็โนสนโนแคร์ ถือคติด้านได้อายอด ยั่วยวนหัวใจหนุ่มสุดติ่งกระดิ่งแมว 
       คนนะไม่ใช่พระอิฐพระปูน ที่จะทนต่อแรงยั่วของเธอไหว เขาเลยเผลอไผลจัดให้จนสาแก่ใจ และกว่าจะรู้ตัวว่าโดนพริมา ‘ตก’ เข้าอย่างจัง มันก็สายไปเสียแล้ว 
       โนเวย์ เขายอมไม่ได้เด็ดขาด!

       “หมดธุระของแพมแล้ว ก็ไปให้พ้นหน้าพี่เสียที” 
       “พี่ไม้พูดว่าอะไรนะ” 
       เขายังไม่เห็นเธออยู่ในสายตา...เหมือนเคย...เฉกเช่นทุกครั้ง
       “อย่ามาทำเป็นไม่ได้ยินเลยแพม” เขาย้อนเสียงอย่างรำคาญ 
       “แต่ แพมเป็นของพี่ไม้แล้วนะคะ” 
       ร่างเล็กสั่นระริกลุกขึ้นจากเตียง คว้าผ้าห่มมาพันร่างเปลือยไว้อย่างหมิ่นเหม่ แล้วก้าวมายืนอยู่ตรงหน้าร่างใหญ่ของเขาอย่างคาดคั้นเอาเรื่อง 
       สิ่งที่เธอตั้งใจมอบให้เขาไป มันไม่มีความหมายอะไรกับเขาเลยหรือไร
       “แพมมาเสนอตัวให้พี่เอง ช่วยไม่ได้ หรือถ้าจะไปฟ้องแม่ก็ตามสบาย เพราะยังไงก็ไม่มีใครบังคับพี่ให้รับผิดชอบแพมได้อยู่แล้ว”
       ถ้อยคำผ่านเรียวปากได้รูปของเขาช่างกรีดลึกไปตรงกลางใจอันแสนบอบช้ำของเธอ ความรักที่มอบให้เขาไปมันไม่มีค่าอะไรเลย เหมือนกับร่างกายอันแปดเปื้อนมลทินของเธอ
       “เลว ทำไมพี่ไม้ถึงเลว ไร้หัวใจแบบนี้” 
       “ดี รู้แล้วว่าพี่เลว ก็อย่ามายุ่งกับพี่อีก!”