ระหว่างทำการแฮ็กข้อมูลระบบความมั่นคงของชาติอยู่ดีๆ จู่ๆ นางก็มาโผล่ในที่ไหนสักแห่ง ถูกห้อยหัวแล้วจับตีก้นสองที เป็นทารกน้อยนามว่า จางลี่ลี่ คุณหนูสี่แห่งจวนแม่ทัพผู้ไร้พลังสิ้นเชิง นางโตมาพร้อมกับคำว่าสวะตัวซวยเสมือนติดไว้บนหน้าผาก มารดาเสียตั้งแต่เด็ก บิดาผู้เห็นแก่ผลประโยชน์ของตัวเองก็ขับไล่ออกจากบ้าน การเผชิญหน้ากับโลกภายนอกแบบปากกัดตีนถีบ ประทังชีวิตไปแต่ละวันด้วยความแร้นแค้น ความยากลำบากผลักดันให้ลี่ลี่เป็นคนเจ้าเล่ห์ แกมโกง และเป็นจอมฉ้อฉลที่ถูกขนานนามไปทั่ว
แต่สำหรับความรักแล้วนั้น เฟิ่งหยวน คือชายเดียวที่นางไม่คิดกบฏต่อหัวใจตัวเอง ในเมื่อเขามอบความรักบริสุทธิ์มาให้ เหตุไฉนเล่านางจะไม่รับไว้ด้วยความเต็มใจ!
“เฟิ่งหยวน เจ้ารู้จักคำว่ารักหยกถนอมบุปผาหรือไม่ ยกข้าแบกมาอย่างนี้มันจุกนะ”
“พี่ขอโทษ ลี่เอ๋อร์” คนจับหล่อนแบกพาดบ่ามามีสีหน้าสำนึกผิด แต่สัญชาตญาณดิบในตัวบุรุษย่อมเหนือกว่า ยามเห็นดวงหน้างามที่ถูกแต่งแต้มนั้นจ้องมองมาที่ตนก็ให้รู้สึกใจสั่นยิ่ง จนต้องก้มหน้าลงไปประกบมันเข้ากับริมฝีปากระเรื่อนั้น เมื่อเห็นว่าหากต่อไปมากกว่านี้คงจะเลยเถิด จึงต้องจำใจถอดถอนริมฝีปากตนออกมา
“ลี่เอ๋อร์” เสียงเรียกที่เจือไปด้วยความสนุกยามเห็นนางหน้าแดง เขินอายดังเช่นสตรีปกติ ก็ให้อยากแกล้งยิ่งนัก
“อืม” ลี่ลี่ตอบเสียงเบาๆ ในลำคอ เกิดมาเพิ่งเคยจูบถึงรสถึงชาติกับบุรุษเช่นนี้เป็นครั้งแรก เจ้าบ้านี่ก็ยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะนางอีก
“ลี่เอ๋อร์ พี่อยากแต่งกับเจ้าวันนี้เลย เลื่อนเวลาให้เร็วกว่านี้ได้หรือไม่ กว่าจะถึงงานแต่งของเราสองคนมันนานยิ่งนัก”
“ไม่ ฤกษ์นั้นดีที่สุดแล้ว ท่านไปเตรียมจัดงานมาเลย” ลี่ลี่เดินงอนแก้มป่องลงไปนั่งบนเตียง เจ้าเฟิ่งหยวนนี่มันต้องหัวเราะนางที่จูบไม่ได้เรื่องแน่ๆ ดูหน้าสิ คิดแล้วก็อยากจะซัดเข้าไปสักหมัด
“ลี่เอ๋อร์ เช่นนั้นพี่ขอจูบมัดจำเพิ่มอีกรอบก็แล้วกัน” กำลังก้มลงไป มือบางก็ตรงเข้ามาปิดปาก
“ไม่ต้องเลย” กล่าวจบลี่ลี่ก็หอมแก้มบุรุษตรงหน้าอย่างแง่งอน
“ให้มัดจำเท่านี้พอ กลับไปได้แล้ว”
