การถูกส่งมาทำงานในที่ที่ยากลำบากอย่างเหมืองอัญมณีของ คีแกน  ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับ กุลสตรี  แต่การที่ต้องมาเป็นลูกน้องของคนที่คอยผลักไสความรักจากหล่อนมาตลอดสิบปีนี่สิ มันทรมานยิ่งกว่าตกนรก ต่อให้เธอมีลูกล่อลูกชนแพรวพราวแค่ไหน แต่กำแพงหัวใจของเขาสูงชันยิ่งกว่ากำแพงเมืองจีนเสียอีก!

          “พี่คีใจร้าย ใจร้ายมาก” คำพูดที่ออกจากปากอิ่มนั้นทำเอาคีแกนชะงักกึกไปเหมือนกัน

          “จริง พี่ใจร้าย” เขาบอกคนในอ้อมแขนที่คิดว่าหล่อนหลับอย่างยอมรับ

          “พี่คีเกลียดหมวย พี่คีไม่มีหัวใจ” เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มจะพูดความในใจ หล่อนก็ส่งบทต่อไปออกมา คีแกนแค่นยิ้มให้กับคนในอ้อมกอดที่หลับตาพริ้ม

          “พี่อาจจะใจร้าย แต่จะหาว่าไม่มีหัวใจไม่ได้หรอก เพราะพี่มีหัวใจจึงได้เป็นคนใจร้ายอยู่อย่างนี้ไง” 

          “เกลียดหมวยนักหรือไง”

          “ไม่ได้เกลียด” เขาหันมาบอกหล่อนชัดๆ อีกครั้ง

          “ถ้าอย่างนั้นก็บอกเหตุผลมาสิว่าทำไม” 

          “อยากรู้นักหรือไง”