ธรธัญญ์ สิงหราชเดชากุล มหาเศรษฐีหน้าหล่อ โปรไฟล์หรู กำลังนั่งไม่ติดกับข่าวล่าที่เขาได้รู้มา...
ไม่พอใจแล้วยังไง...หัวร้อนแล้วทำอะไรได้!
ในเมื่อ เทพิมพ์ กลายเป็นแฟนเก่าเขาไปแล้ว ต่อให้วันนี้จะมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มารุมล้อม เขาก็ทำได้เพียงแค่ยืนกัดฟัน
มันน่าตบกบาลตัวเองจริงๆ ที่ขาดสติบอกเลิกเธอไป เพราะเห็นเธอเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานที่เขาคว้ามาเป็นแฟนเพื่อประชดแฟนเก่าแบบไม่ตั้งใจ แต่สุดท้ายเธอก็กลายมาเป็นสตรีหนึ่งเดียวที่สามารถกุมหัวใจของเขาไว้ได้
นี่ถ้ามัวแต่นั่งเก๊ก แฟนเด็กคงโดนไอ้หน้าอ่อนที่ไหนสักคนคาบไป เอาวะ! บอกเลิกเองง้อเองนักเลงพอ
“ถ้าเท้าแตะพื้น ฉันเอาเธอเละแน่”
“แต่พิมพ์อยากกลับบ้าน”
“นี่ก็บ้าน”
“พิมพ์หมายถึงบ้านของพิมพ์”
“ต่อไปที่นี่จะเป็นบ้านของเธอ”
เจ้าของบ้านออกปากเองแบบนี้ ชัดเจนแล้วว่าชื่อของเทพิมพ์คงไม่ได้บันทึกแค่ในหมวดแขกผู้ทรงเกียรติ แต่แทนที่ว่าที่เจ้าของบ้านร่วมจะดีใจ เรียวปากสีเชอร์รี่กลับเม้มแน่นเมื่อได้ฟัง ดวงตาแดงก่ำตวัดขึ้นตัดพ้อด้วยเข้าใจไปอีกทาง เพียงแค่ต้องการเอาชนะ
“คุณธัญญ์ทำแบบนี้ทำไมคะ”
“เธอนั่นแหละทำไมทำแบบนี้ ออกไปกินข้าวกับไอ้พลธวัช แล้วเธอก็บอกว่าจะลืมฉัน” ซึ่งข้อหลังนี่แหละที่ทำเอาธรธัญญ์โกรธจนควันออกหู นึกอยากจับคนพูดมาบีบคอให้หายโมโหนัก
“ก็เราเลิกกันแล้ว”
“หุบปาก!”
