บุพเพร้อยลี้เชื่อมโยงด้วยหนึ่งด้ายแดง
เถียนหลิง แม่ทัพไร้พ่ายและไร้รัก อุทิศชีวิตปกปักษ์เขตแดนเหนือสุดของแคว้นจ้าว หวังปกป้องชาวบ้านจากการรุกรานของชาวชนเผ่า แต่ไม่เคยนึกถึงหัวใจของตนที่ไร้คนดูแล
ท่านหญิงอิ๋นฉี หญิงสาวต่างแคว้นที่เติบโตขึ้นในจวนอ๋อง เขาบังเอิญเจอนาง บังเอิญช่วยชีวิตนางเอาไว้ ดังนั้นคงไม่เป็นการบังเอิญเกินไปนักที่เขาจะใช้สารพัดเล่ห์เหลี่ยมเหนี่ยวรั้งนางเอาไว้โดยไม่สนคำคนวิพากษ์วิจารณ์ เพราะต่อให้ราชสำนักทั้งสองพากันแสดงความไม่เห็นด้วย เถียนหลิงก็ยังคงทำหน้ามึนไม่ส่งตัวอิ๋นฉีคืนกลับไป
ถึงจะถูกขัดด้วยบิดาของนาง...
และถูกขวางด้วยคู่หมายจอมเสเพลของนาง...
ท่านหญิงอิ๋นฉีสมควรเลือกหนทางไหน... ความกตัญญูหรือหัวใจ!
“เพื่อรักษาชีวิตข้า ท่านหญิงช่วยกอดข้าได้หรือไม่”
คำขอไร้ยางอายยังไม่ได้รับคำตอบ เถียนหลิงก็ดึงอิ๋นฉีเข้าสู่อ้อมกอด นางอยากจะขืนตัวออก แต่ก็เกรงว่าบาดแผลของเขาที่นางเพิ่งทำเสร็จจะเปิด
“ถ้าท่านรอดตายจากพิษบาดแผล ข้าอาจจะต้องสังหารท่านเพื่อรักษาชื่อเสียงที่ถูกล่วงเกิน” อิ๋นฉีกัดฟันกรอด เริ่มรู้ลางๆ แล้วว่าถูกหลอก
น้ำเสียงของนางแฝงการข่มขู่ที่เป็นไปได้ว่าจะลงมือจริง แต่เขายังเบิกตามองนางด้วยท่าทางไร้เดียงสาที่น่าฟันให้ตายเป็นอย่างยิ่ง
“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อข้าไม่ถือสาที่จะถูกท่านล่วงเกิน”
ปากพูด มือไม้ก็อย่าได้อยู่นิ่ง นางไม่ขยับมา เขาก็ขยับไป ขยับไปขยับมาก็นั่งประชิดติดตัวนาง นั่นยังไม่พอ แขนยาวๆ เอื้อมไปโอบบ่า รั้งร่างเล็กเข้ามาในอ้อมอกเสียเลย
“อูย...”
เถียนหลิงปากไว มือไว แต่ไม่ได้นึกเลยว่ามือของอิ๋นฉีก็ไวไม่แพ้กัน นางไม่กล้าทุบเขาแรงๆ เพราะอาจกระเทือนบาดแผล แต่ไม่ได้หมายความว่านางจะบิดเนื้อตรงเอวของเขาไม่ได้ หากไม่เกรงใจนางจะบิดให้ขาดติดมือ
“ท่านหญิงทำกับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเช่นนี้ได้อย่างไรกัน”
