หยางอวี้ โอรสองค์สุดท้ายของอดีตฮ่องเต้และไทเฮา บุรุษที่มีสายเลือดเข้มผู้ถือตัว ห่างเหินกับทุกคน แม้แต่หางตาเขายังไม่เหลือบแลใคร จึงเป็นเรื่องน่าแปลกใจและกล่าวขานไปทั่ว ที่จู่ๆ เขาก็รับขันทีน้อยที่เพิ่งเข้าวังไปเป็นคนสนิท
อา... หรือนี่คือที่มาของตำนานตัดแขนเสื้อแบ่งท้อกัน
เหล่านางกำนัลพากันกัดผ้าเช็ดหน้าแอบริษยา เสียดายในรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกัน...
เฟิ่งเจี่ย สตรีที่ต้องกลายมาเป็นขันทีตัวปลอมได้แต่ปาดเหงื่อ เฮ้อ... นางจะสวมชุดขันที ทำทีท่าเป็นชายสิ้นสภาพ รับใช้ใกล้ชิดเขาไปได้อีกสักกี่น้ำกัน!
“ต่อไปเจ้าห้ามทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชัก คะยั้นคะยอให้ข้าเลือกหาชายาอีก เข้าใจหรือไม่” แม้หยางอวี้จะสั่งเสียงเข้ม แต่เฟิ่งเจี่ยยังยืนกรานตามหน้าที่ของตน
“แต่ไทเฮา โอ๊ย!”
ตามปกติหยางอวี้ต้องเคาะหัวขี้เลื่อยของเฟิ่งเจี่ยสักที แต่คราวนี้เขาโมโหนางจนต้องก้มลงไปกัดแก้มของนางหนึ่งที ก่อนจะจูบปิดปาก
“รู้หรือไม่ว่าเจ้าเกือบทำให้ข้าหมดความอดทน” ดวงตาพยัคฆ์มองดุ นางเป็นแค่นกน้อยมีหรือจะกล้าโต้แย้ง ได้แต่ก้มหน้างุดกล่าวอุบอิบ
“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ” คนฟังย่อมรู้ว่านางไม่เข้าใจอะไรเลย
“ข้าเป็นบุรุษ หนำซ้ำยังอายุยี่สิบ ไหนเลยจะไม่มีความต้องการ แต่ข้ารอวันที่เจ้าจะเติบโตมากกว่านี้ ดังนั้นอย่าได้ยั่วยวนข้า”
“บ่าวไม่ได้ยั่วยวน” ถูกกล่าวหาขนาดนี้ เฟิ่งเจี่ยจะทนนิ่งเงียบได้อย่างไร
“เจ้ายั่ว ยั่วโมโหของเจ้าเท่ากับยั่วยวนข้า”
