แค่หลงเข้าไปนอนในห้องของเขาคืนเดียว นิษฐา ก็ถูกผู้ใหญ่ผลักไสให้ตกอยู่ในความดูแลของ พ่อเลี้ยงปรานต์ อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่เขาไม่ปฏิเสธ แสดงความรับผิดชอบ แต่ระบุสถานะชัดเจนว่า ‘เมียเก็บ’
เงื่อนไขก็ไม่มีอะไรมาก แค่ปฏิบัติตามชื่อเรียกตรงๆ ตัว แถมหน้าที่นี้ไม่ฟรีนะ พ่อเลี้ยงระดับพรีเมียมอย่างเขาเสนอไม่อั้น จ่ายเต็มทุกโปรโมชั่น แต่สิ่งเดียวที่ให้ไม่ได้ก็คือ อย่าคิดจะโบยบินออกจากกรงขังของเขาเท่านั้นก็พอ!
“คุณพูดเรื่องอะไรคะ”
เห็นความใสซื่อของคนตรงหน้าแล้วปรานต์ก็ได้แต่แสยะยิ้ม ดวงตาคมสีน้ำตาลเข้มกวาดมองนิษฐาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างจาบจ้วง ทำเอาคนถูกมองถึงกับใจสั่น
“ฮึ! ทำเป็นใสซื่อเหมือนน้ำเปล่า ที่แท้เธอก็วอดก้าดีๆ นี่เอง นิษฐา”
“นิษไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพูด” เธอก้าวถอยไปด้านหลังโดยอัตโนมัติด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ใจสั่นรัวยิ่งกว่าเดิมด้วยความหวาดกลัว เมื่อเขาก้าวเข้ามาหาด้วยท่าทางไม่น่าไว้ใจ
“ใส...เธอนี่มันใสซื่อจริงๆ” เอ่ยอย่างเนิบนาบทว่าเต็มไปด้วยความดุดัน
“จะถอยหนีไปไหนล่ะ ชอบอยู่ใกล้ๆ ผู้ชายไม่ใช่เหรอ”
“อย่าเข้ามานะ”
“เธอห้ามฉันช้าไปแล้วละ”
