มนัสสินี ตกหลุมรัก มาร์คัส วู แอนเดอร์สัน เพราะเขาช่วยเธอไม่ให้สะดุดล้มหน้าทิ่มคะมำ เธอเลยสะดุดรักเขาอย่างง่ายดาย
แน่นอนว่าเขาเป็นบอสใหญ่ เปรียบดั่งของสูงที่เธอหวังจะพิชิตให้ถึงยอดเขา!
แต่...คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วย!
มันต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ เธอกับเขาจะต้องไม่ตื่นขึ้นมาพร้อมกัน แล้วพบว่าทั้งสองอยู่ในสภาพที่เพิ่งผ่านสมรภูมิรักอันดุเดือดกันมา
ม่ายยยยยย นี่มันตลกร้ายชัดๆ
“คุณว่าผู้ชายกับผู้หญิง ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น นอนอยู่บนเตียงด้วยกันในสภาพล่อแหลมขนาดนี้ คุณคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ล่ะ” มาร์คัสโน้มใบหน้าต่ำลง ไล้ปลายจมูกเข้ากับลำคอระหงของมนัสสินีจนสัมผัสถึงขนอ่อนที่ลุกชัน
“ไม่ได้นะคะบอส ลืมแล้วหรือไงว่าฉันเป็นลูกน้องของบอสนะ”
มนัสสินีพยายามอย่างยิ่งที่จะผลักเขาออกห่าง เธอกับมาร์คัสควรจะคุยกันให้รู้เรื่อง จะให้เก็บเป็นความลับ จะรับผิดชอบ หรือจะอะไรก็ต้องว่ามาสักอย่าง แต่ไม่ใช่มาทบทวนเรื่องเมื่อคืน
“ใช่ เป็นลูกน้อง...ที่มาแก้ผ้าอยู่บนเตียง”
“ฉันจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ บอสเองก็จำไม่ได้ เราทั้งคู่ต่างเมากันมากนะคะ”
“ผมจะทบทวนความจำให้อยู่นี่ไง”
“ไหนบอสบอกว่าตัวเองไม่ใช่พวกสมภารกินไก่วัดยังไงล่ะคะ บอสกำลังกลืนน้ำลายตัวเองชัดๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่รังเกียจน้ำลายตัวเอง” กลืนก็กลืนสิวะ ไม่เห็นจะเป็นไร แต่ถ้าให้เขาปล่อยมนัสสินีรอดมือไปทั้งที่ยังจำรสชาติของเจ้าหล่อนไม่ได้ละก็...
ฝันไปเถอะ!
