ชินอิจิ โนซาวะ หนุ่มญี่ปุ่นผู้มีเบื้องหลังอันแสนเจ็บปวดจำต้องย้อนกลับมาที่ประเทศไทยอีกครั้งเพื่อทวงคืนความยุติธรรม โดยมี เพชรไพลิน เดชบดินทร์ เป็นเครื่องมือ แต่ให้ตายเถอะ ทวงกันไปทวงกันมา ทำไมยายคุณหนูนี่กลับยิ่งน่ารักน่าฟัดขึ้นทุกวันก็ไม่รู้ แล้วแบบนี้แผนการทวงแค้นของเขามิต้องเปลี่ยนเป็นทวงรักหรอกหรือ!
“ปล่อยฉัน เดี๋ยวใครจะมาเห็น” เพชรไพลินสั่งเขา แต่ไม่กล้าพูดดังมากเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน เธอพยายามแกะมือเขาออก แต่ชายหนุ่มทำเป็นไม่สนใจ
“ถ้าไม่อยากให้ใครเห็นก็จูบผมเดี๋ยวนี้” ครั้นได้ยินที่เขาพูด นัยน์ตาทั้งสองข้างของเธอก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ เธอเกลียดเขาเหมือนกิ้งกือไส้เดือน แล้วจะให้เธอไปจูบเขาเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว
“ให้ฉันทำอย่างอื่นแทนได้ไหม” หญิงสาวต่อรอง
“ไม่ได้ เลือกเอาละกัน จะจูบดีๆ หรือให้ผมเปลี่ยนใจจูบคุณแทน แต่ไม่รับรองหรอกนะว่าจะแค่จูบหรือเปล่า” เฮงซวยเอ๊ย ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย เธอได้แต่มองหน้าเขาอย่างเจ็บแค้น เรียวปากนุ่มเม้มแน่นเพราะไม่อาจที่จะทำอะไรอีกฝ่ายได้เลย
“ว่าไงล่ะ จะจูบเองหรือว่าจะให้ผมจูบ”
“ฉันไม่ทำเด็ดขาด แล้วขอบอกให้รู้ว่าต่อให้คุณพูดก็ไม่มีคนเชื่อหรอก ฉันจะตะโกนให้คนอื่นได้ยิน” เพชรไพลินตั้งท่าจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่ถูกเขารั้งเข้ามาใกล้ชิด ชายหนุ่มก้มใบหน้าหล่อลงไปหาพลางบอกอย่างท้าทาย
“ตะโกนเลยสิ ทุกคนจะได้มาเห็นฉากจูบที่เร่าร้อนของเรา
