เมื่อเหยื่อแค้นเข้ามาอยู่ในกรงเล็บของเสือร้ายอย่าง แอนเดรียส เซอร์เซส วาลเลอรี แล้วละก็ มาเฟียหนุ่มเลือดเย็นอย่างเขาก็สามารถทำให้เหยื่อหมดลมหายใจได้ในพริบตา แต่สำหรับ นาริฐา นั้น การปลิดชีวิตก็ดูจะปรานีเธอมากไป เพราะทุกความชิงชังและความขุ่นเคืองของเขา ผู้หญิงที่บังอาจล่อลวงและหลอกใช้เขาอย่างเธอจะต้องเป็นผู้รองรับโทษทัณฑ์ด้วยความทรมานจนไม่อาจจะทนกับการมีชีวิตอยู่ได้ต่างหากล่ะ หากทว่าเมื่อเขาตั้งมั่นจะแก้แค้นเพื่อสนองความโกรธของตนเองแล้ว ในใจลึกๆ กลับรู้สึกสงสาร และเขาก็เป็นฝ่ายทรมานเสียเอง เมื่อเห็นนาริฐาเจ็บปวด อยากจะปล่อยเธอไปแล้วไม่แยแส แต่ในใจก็ยังเป็นห่วง แอนเดรียสจะทำเช่นไร มาเฟียผู้ฉลาดปราดเปรื่องไปซะทุกเรื่องก็ยังหาคำตอบให้ตนเองไม่ได้ เพราะการยอมรับว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้เข้ามามีอิทธิพลกับหัวใจของเขานั้น มันยากเหลือเกิน!!

           “ผมกลัวว่าคุณจะใช้วินซ์มาเป็นเครื่องมือสวมเขาให้ผม”

           นาริฐากระแทกส้อมในมือลงกับจานแรงๆ โกรธจนตัวสั่น ลืมสิ้นถึงการควบคุมตัวเองและมารยาทที่ดีบนโต๊ะอาหาร คนที่นั่งหัวโต๊ะมองอย่างตำหนิ

           “เอาเลย คุณอยากด่าอะไรฉันก็เอาเลย จะพูดใช่ไหมล่ะว่า พี่ลูกบัวไม่เคยทำกิริยาต่ำๆ แบบนี้ ทำไมฉันถึงเป็นผู้ดีไม่ได้ครึ่งของพี่ลูกบัวสักนิด ก็ใช่สิ ฉันมันพวกนอกคอก ต่อให้ดีให้ตาย ให้พยายามมากแค่ไหน ก็ไม่เคยดีในสายตาของคุณ ฉันอิจฉาพี่ลูกบัวมาก พี่ลูกบัวไม่เคยต้องพยายามอะไรเลยก็เป็นนางฟ้าในสายตาของคุณ นี่ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถึงฉันจะไม่สวยเท่าพี่ลูกบัว ไม่น่ารัก ไม่เก่งงานบ้านงานเรือนเท่า ถึงฉันจะเลวเป็นผู้หญิงขี้โกหกที่จ้องจะจับคุณ แต่ฉันก็ไม่เคยมีความคิดต่ำๆ พรรค์นั้นอยู่ในหัว ต่อให้โลกถล่มลงตรงหน้า ฉันก็ไม่มีวันทำตัวเป็นผู้หญิงสำส่อนหรอก”

          “เราไม่ได้คบกัน ไม่ได้เป็นอะไรกัน ดังนั้นการที่คุณจะนอนกับใคร กี่คนหรือทั้งประเทศ มันก็เป็นสิทธิ์ของคุณ เพราะมันตัวของคุณ”

         หากประโยคเมื่อครู่ว่าเจ็บแล้ว ประโยคที่เพิ่งผ่านปากเขามานั้นกลับเจ็บยิ่งกว่า การไม่ได้รับความอ่อนโยนจากมารดาทำให้เขากลายเป็นคนกระด้างเย็นชาได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ

         “ถ้าอย่างนั้น คุณคงจะไม่ว่าอะไร ถ้าหากพรุ่งนี้ฉันจะขอไปเปลี่ยนรสชาติกับผู้ชายกรีกคนอื่นๆ นอกบ้านบ้าง”

         เขาไม่ว่าอะไรแต่ดวงไฟในดวงตาลุกวาบ แค่คิดว่าเธอไปยืนอ่อยผู้ชายนอกบ้านจริงๆ เขาก็แทบคลั่ง เห็นทีจะวางใจให้เธอไปช็อปปิ้งนอกบ้านไม่ได้เสียแล้ว

         “แล้วคนในบ้านมันเป็นอย่างไร เท่าที่ให้ยังไม่ถึงใจอีกอย่างนั้นเหรอ”

         “ก็ดี แต่มันเลี่ยน”

         คำตอบของเธอเกือบทำให้แอนเดรียสสำลักน้ำเปล่าที่ยกขึ้นจิบ

         “ถ้าคุณคิดจะแก้แค้นฉันด้วยวิธีต่ำๆ พรรค์นั้น รับรองค่ะ ฉันไม่ลากผู้ชายแสนดีอย่างวินซ์เข้ามาร่วมวงด้วยหรอก แค่ฉันเดินออกไปนอกคฤหาสน์ผีสิงนี่ แล้วอ้าแขนเปิดรับ ขี้คร้านผู้ชายจะวิ่งเข้ามาหาเป็นโขยง”

         “ดูเธอเทิดทูนบูชาวินซ์มากเหลือเกินนะ”

         “แน่นอน เขาเป็นคนเดียวที่ดีกับฉันนี่”

         “ร่าน”

         คำบริภาษเดียวแต่เน้นหนักของแอนเดรียสทำให้คนฟังถึงกับหน้าชา แต่ความอยากเอาชนะที่อยู่ในสายเลือดก็กระตุ้นให้นาริฐาไม่ยอมแพ้

         “ถ้าฉันร่าน คุณก็สารเลว”