“ถ้าคุณคมน์จะมีอะไรกับมะลิ จะทิ้งมะลิไม่ได้นะ จะขอเลิกกันไม่ได้ มะลิไม่มีปัญญาหาสามีใหม่แน่ๆ”

คำขอของเจ้าสาวที่มารดาเป็นผู้เลือกให้ในคืนวิวาห์ทำให้ คมน์ รัตนกฤตย์  พูดไม่ออก

ชายหนุ่ม และ มะลิลา เขมศักดิ์  เข้าพิธีวิวาห์ด้วยประกาศิตของมารดา ชีวิตคู่ที่ไม่ได้เริ่มต้นจากความรักทำให้ทั้งคู่ต้องมาเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ความรู้สึกผูกพันค่อยๆ ก่อตัวขึ้นท่ามกลางปัญหา 

การแต่งงานของคนอื่นเริ่มต้นจากความรัก แต่สำหรับคมน์และมะลิลา ความรักและทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มต้นจากวิวาห์

“พี่คมน์มีอะไรหรือเปล่าคะ” ใจสั่นแค่ไหน เสียงก็สั่นแค่นั้น 

จินตนาการของมะลิลาเตลิดไปไกลแสนไกลจนกู่ไม่กลับเมื่อคมน์ตอบเสียงพร่า

“ยังไม่มี แต่กำลังจะมี...”

“พี่คมน์จะนอนกับมะลิใช่ไหมคะ” หล่อนถามแล้วยันตัวลุกขึ้นจากเตียง มองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่ก

“มะลิไม่ว่าอะไรใช่ไหม” 

แทนคำตอบคมน์ย้อนถามหล่อนกลับ น้ำเสียงของเขาไม่ทำท่าเหมือนหมดอารมณ์หรือขำในคำตอบของหล่อนอีกต่อไป มะลิลาไม่ทันมีเวลาคิดหรอกว่าจะดีใจหรือไม่ที่คราวนี้เขาไม่ขำและไม่ว่าหล่อนเพี้ยน เพราะมือหนาของเขาไล้ลงมาบนต้นแขนหล่อนแล้ว

“ดะ...เดี๋ยวค่ะ” มะลิลารีบปัดมือเขาออก เป็นหล่อนต่างหากที่ปอดแหก ไอ้ที่ว่าทำใจไว้แล้วทั้งเดือนนั้นมันเรื่องโกหกทั้งเพ แต่คมน์กลับไม่ยอม ที่ผ่านมาเขาก็แค่หมาป่าห่มหนังแกะหลอกล่อให้หล่อนตายใจมาตลอด บทจะใจร้อนก็เป็นไปได้ภายในชั่วพริบตา!!!