‘ชอบพี่เหรอ ลองจีบพี่สิ เผื่อพี่จะใจอ่อน’
มีคนคิดเป็นตุเป็นตะแล้วหนึ่ง ก็เพราะคำนี้ของเขาไง เธอจึงวิ่งตาม โตนนท์ ไม่หยุดตั้งแต่อยู่ในชุดมอปลาย แต่กลับกลายเป็นว่า ไม่ว่าจะกี่ปี คัทลียา ก็ยังจีบเพื่อนพี่ชายไม่ติดสักที
เฮ้อ...ถึงคราวท้อ เพราะทนถ้อยคำผลักไสไล่ส่งของเขาไม่ไหว
แล้วไง! พอวันนี้เธอมูฟออนอยู่แบบสวยๆ จะมานั่งเสียดาย ทำตัวเป็นผู้ชายคลั่งรัก ตามตื๊อ ตามเฝ้าไม่ห่าง มันจะไม่สายไปหน่อยเหรอ...
“โอ๊ย อะไรของพี่โตเนี่ย ที่ตั้งเยอะ จะมานั่งเบียดแคททำไม” คัทลียาส่งเสียงไม่พอใจ แต่โตนนท์ก็ยังไม่ยอมขยับ ทั้งยังยกมือข้างหนึ่งขึ้นพาดบนพนักโซฟาคล้ายกับโอบคัทลียาด้วย
“นี่ พี่โตเอาแขนลงไปเลยนะ” คัทลียาพยายามยกแขนโตนนท์ออก แต่โตนนท์กลับเปลี่ยนมาโอบไหล่หญิงสาวตรง ๆ เสียอย่างนั้น
โตนนท์เลิกคิ้วใส่หนุ่มรุ่นน้อง ที่มองท่าทางที่แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของเขา
“นี่พี่โตกับแคทคบกันเหรอครับ” ชินถามอย่างแปลกใจ เขาเคยเจอโตนนท์มาบ้างเลยรู้จักกับอีกฝ่าย
“เออ”
“ไม่ใช่”
โตนนท์กับคัทลียาพูดขึ้นมาพร้อมกัน คัทลียาเลยหันไปจิกตาใส่โตนนท์ทันที
“เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“อ้าว งั้นเราก็จีบแคทต่อได้น่ะสิ” ชินถามยิ้ม ๆ เริ่มขำกับท่าทางหวงก้างของชายรุ่นพี่
“ไม่ได้”
“ได้”
โตนนท์กับคัทลียาตอบพร้อมกันอีก
คราวนี้โตนนท์รีบพูดต่อ “พี่ไม่ให้จีบ”
“ทำไมล่ะครับ” ชินส่งยิ้มยียวน โตนนท์เลยเลือดขึ้นหน้า
“ก็เพราะฉันจีบแคทอยู่ ใครก็ห้ามมาต่อคิวเพิ่มโว้ย”
