ถ้าไม่เป็นเพราะว่าเขามีเรื่องคาใจอยู่กับพนักงานสาวของโรงแรมนี้ละก็ ลูคัส ชาร์ลเวลตัน คงไม่เข้ามากว้านซื้อหุ้น และมีคำสั่งให้ อมิตดา มาดูแลในช่วงที่ชายหนุ่มพักอยู่เมืองไทย
และนั่นก็เป็นเรื่องที่สร้างความลำบากใจให้เธอมากที่สุด ลูคัสคือผู้ชายมากด้วยพิษสงที่หญิงสาวไม่ควรอยู่ใกล้เกินร้อยเมตร แต่ในเมื่อหลีกไม่ได้ เลี่ยงไม่ได้ เธอจึงต้องสู้หน้าเขาแบบสองต่อสอง ขอเพียงอย่างเดียว อย่าให้ใครล่วงรู้ความลับระหว่างเขากับเธอก็พอ!
“ตกลงว่ายังไง คุณจะไปกินข้าวกับผมดีๆ หรือว่าจะกลับโรงแรมแล้วป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ถึงความสัมพันธ์ของเรา”
“ฉันไปกินข้าวกับคุณก็ได้”
“อืม เป็นความคิดที่ดี แต่ถ้าจะให้ดี กลับไปตอนนี้ก็ยังทันนะ ผมอยากประกาศให้ทุกคนรู้มากกว่าว่าคุณเป็น...” ลูคัสแกล้งเย้า ยิ่งเห็นใบหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่ายก็ยิ่งชอบใจ
“หยุดนะ! แล้วก็ขยับออกไปเดี๋ยวนี้ ถ้าคุณยังทำรุ่มร่ามกับฉัน ฉันจะไม่ทำตามที่คุณขอทั้งนั้น แล้วก็อย่าหวังว่าคำขู่ของคุณจะทำให้ฉันกลัว”
“แน่ใจใช่ไหมว่าไม่กลัว” ไม่เพียงแค่ชายหนุ่มจะไม่ขยับออกห่าง แต่ใบหน้าคมกลับยิ่งเข้าไปใกล้จนลมหายใจของเขาและเธอเป่ารดกัน
“ชะ...ใช่”
“ดูมั่นใจมากขนาดว่าตอบผมตะกุกตะกักเลยเหรอ”
“นี่คุณ นั่งให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม” อมิตดาพยายามใช้มือดันอกแกร่งออกห่าง แต่ดูแล้วคงไม่ได้ผล เพราะชายหนุ่มไม่ได้ขยับออกไปเลยสักนิด
“ได้ครับ” เอ่ยจบลูคัสก็อาศัยความไวหอมไปที่แก้มนวลอย่างรวดเร็วและรีบกลับมานั่งตรงที่ของตัวเองราวกับไม่มีอะไร
“คุณ!”