ถ้าหากว่าภาระของผู้นำตระกูลอันแสนหนักอึ้งที่ เซบัสเตียง เดรฟร็องก์ จำใจต้องแบกรับไว้ มันจะทำให้จิตใจของเขานั้นแข็งกระด้างเป็นดั่ง ก้อนหินไร้ใจ แล้วละก็ ชายหนุ่มก็ขอรางวัลเพียงชิ้นเดียวที่หัวใจของเขาปรารถนา นั่นก็คือ แม่ดอกเดซี่ ดอกไม้งามที่เจริญเติบโตขึ้นมาในฐานะนักโทษ
ไม่ว่านักโทษสาวจะยินยอมหรือไม่ หรือเขาต้องเจอกับแรงพยศของเธอ เขาก็พร้อมจะฝ่าฟัน ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็เอาด้วยกล สาดมนตร์เสน่ห์เข้าหาเธอโดยไม่เกี่ยงวิธี จากที่อยากได้เธอมาเป็นเมียทาส สุดท้ายเขาก็กลายเป็นทาสเมีย!
“ปล่อย ไม่งั้นฉันจะเกลียดคุณไปจนตาย”
“เธอไม่เกลียดฉันหรอกเดซี่”
“ฉันเกลียด” เดซี่ตวัดเสียงก่อนจะกรีดร้องเมื่อถูกโยนลงบนเตียง
“กรี๊ดดด”
หญิงสาวไม่เคยคิดว่าตนเองจะกรีดร้องดังขนาดนี้ได้ แต่ความกลัวผสมความโกรธเกรี้ยวที่มีต่อเซบัสเตียงก็ทำให้เธอดิ้นรนที่จะลงจากเตียงพร้อมกับก่นด่า
“ฉันอุตส่าห์คิดว่าเป็นคนดี คุณทำฉันเกลียดแล้วนะ เซบัสเตียง”
“เป็นคนดีมันหนาว ฉันอยากจะเล่นบทผู้ร้ายบ้างไม่ได้หรือไง”
“อยากเล่นก็ไปเล่นกับคนอื่นสิ”
เดซี่ตวัดเสียงแหบแห้งตอบโต้กลับอย่างไม่ลดละ พยายามดิ้นรนเท่าที่แรงจะเหลือ ทว่าสมองก็หนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ
“เล่นกับคนอื่นไม่สนุก ฉันชอบเล่นกับดอกเดซี่ ฉะนั้นอย่าฝืนใจอีกเลย ฉันรู้ว่าเธอก็ชอบ”
“ไม่!”
