เหยี่ยวข่าวสาวอย่าง พลอยระวี ยอมเข้าไปถึงถ้ำเสือ เพื่อเปิดโปงธุรกิจสีเทาของเขา แต่ เฮฟเว่น กลับวางกับดักล่อไว้ จับเธอเด็ดปีกเด็ดหาง แต่หญิงสาวก็ยังหาทางชิ่งหนีเขาไปได้

        เธอหนีเขามาได้อย่างสะบักสะบอม พร้อมกับท้องป่องๆ ที่เสือร้ายฝากฝังมาให้ดูต่างหน้า ยิ่งเขาเสนอหน้ามาให้เธอเห็นอีกครั้ง เธอกับลูกก็จะฮึดสู้ให้รู้ดำรู้แดงไปเลย ถ้าเกิดหนูน้อยไม่แปรพักตร์ไปเป็นพวกเขาซะก่อนอะนะ

        “พระเจ้า! ลูกใครวะนั่น หิวจนจะกินหัวกันแล้ว”

        “ลีโอ อย่าร้องสิ เดี๋ยวใครมาเห็นนึกว่าพี่แกล้งน้อง” เด็กหญิงปลอบน้องบอกว่าแค่เล่นด้วย แต่เสียงเล็กๆ นั้นไม่ได้ไปถึงหูชายร่างสูงที่ยืนมองอยู่

        “หึ หิวขนาดนั้นเลยลูกใครกัน” 

        ไม่พูดเปล่า เฮฟเว่นเดินเข้าไปหาเด็กทั้งสองคน พร้อมกับความสงสัยว่าแม่ของเด็กไปอยู่ไหนถึงปล่อยลูกที่น่ารักมาอยู่กันลำพังเช่นนี้

        “หนูหิวหรือไงถึงงับแก้มน้องแบบนั้น ฉันซื้อขนมปังให้เอาไหม” 

        เสียงเข้มของคนตัวโตทำให้แก้มหวานชะงักและหยุดงับแก้มลีโอทันที ก่อนเงยมองชายร่างใหญ่เป็นยักษ์ปักหลั่นด้วยความรู้สึกเกรงกลัว แล้วชักสีหน้าเหมือนจะร้องไห้

        “หิวค่ะ แต่แม่บอกว่าห้ามรับของจากคนแปลกหน้า” 

        “ว่าแต่แม่ของหนูอยู่ไหนล่ะ ทำไมทิ้งลูกสองคนให้อยู่กันลำพังแบบนี้” 

        นาทีนั้นเฮฟเว่นหันไปมองเด็กชายลูกครึ่งที่นั่งอยู่บนรถเข็น ในมือถือขวดนมซึ่งหมดไปแล้วกำลังส่งยิ้มเผล่ให้เขา

        “แอ๊ แอ๊” ลีโอส่งเสียงร้องราวกับทักทาย

        เพียงแค่ได้สบตาเด็กคนนั้น ชายหนุ่มกลับมีความรู้สึกบางอย่าง…ทั้งคุ้น ทั้งเอ็นดู แบบที่ไม่เคยรู้สึกกับเด็กคนไหนมาก่อน

        “นั่นน้องชายเหรอ” 

        ขณะนั้นก็มีเสียงหวานใสดังแทรกขึ้น

        “แก้มหวาน!” 

        พลอยระวีรีบดึงสาวน้อยทันที เมื่อเห็นว่าแก้มหวานกำลังคุยกับชายแปลกหน้า แต่พอเงยหน้าขึ้นมองเห็นว่าเป็นใคร หัวใจดวงน้อยก็สั่นรัวด้วยไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่

        “พลอยระวี…”