หม่อมราชวงศ์กานต์รพี วัชรากิจกุล ยอมเข้าพิธีแต่งงานกับลูกสาวของตระกูลอิ่นคำลือตามคำสัญญาที่ทั้งสองตระกูลมีต่อกัน เขากลายเป็นเจ้าบ่าวรอเก้อเพราะถูกเจ้าสาวหนีงานแต่ง ทิ้งไว้เพียงละอ่อนน้อยอย่าง พอวา ในชุดสีขาวฟูฟ่อง
ถ้าไม่อยากให้งานแต่งล่มก็คงเหลืออยู่หนทางเดียวคือ จับคนในชุดเจ้าสาวเข้าพิธีแทนเสียเลย ดูสิ...เขากับพอวาช่างเหมาะสมกันเหมือนลุงกับหลานไม่มีผิด!
ก็ไม่ได้อยากมีเมียเด็ก แต่ถ้ามันจำเป็นก็ต้องยอม…
“ปะ! งั้นเราก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา”
“ไป...ไปตี้ใดเจ้า”
“แต่งงานไง ไหนๆ ก็ใส่ชุดมาแล้วก็เข้าพิธีเลยแล้วกัน”
ใบหน้าคนฟังซีดเผือดเมื่อได้ยินคำว่าแต่งงาน มือเล็กหอบกระโปรงสุ่มสีขาวขึ้นเหนือเข่าเตรียมวิ่งหนี
“เฮาบ่แต่ง!” พอวาตอบเสียงแข็ง
“แต่ฉันไม่มีทางเลือก ถ้าไม่มีเจ้าสาวงานแต่งก็ล่ม” สองขายาวก้าวเข้าไปหาหญิงสาวช้าๆ
“อย่า…อย่าเข้ามาหนา” น้ำเสียงสั่นเอ่ยออกมาด้วยความกลัว ปล่อยชายกระโปรงที่หอบอยู่ลงกับพื้น เปลี่ยนเป็นกำหมัดขึ้นไว้เหนืออก
“อีกไม่กี่นาทีพิธีก็จะเริ่มแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างพร้อม ขาดก็แค่…เจ้าสาว เธอพอจะช่วยฉันได้ไหม”
“แม่หญิงอื่นมีปะเลอะปะเต๋อ ยะหยังต้องเป็นเฮาโตย”
“ก็พอวาใส่ชุดเจ้าสาวแล้ว จะได้ไม่ต้องเสียเวลาหา” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมา ขายาวก้าวเข้าไปหาคนที่กำหมัดแน่นอย่างช้าๆ ด้วยความใจเย็น “เธอลองคิดดูดีๆ นะ ชุดเจ้าสาวก็ใส่แล้ว เหลือก็แค่เข้าพิธีให้มันจบไป จากนั้นก็ทางใครทางมัน”
“แต๊ก๊ะ ตางไผตางมัน คุณชายบ่ได้ขี้จุ๊เฮาเน้อ” ละอ่อนน้อยถามขึ้นเพื่อความมั่นใจว่าชายหนุ่มไม่ได้โกหก ถ้าหากเธอยอมเข้าพิธีจนจบงานจะปล่อยเธอไปจริงๆ
“ไม่ขี้จุ๊แน่นอนจ้ะ”