ในวันดีๆ ที่เธอได้รับการตอบรับจากบริษัทยักษ์ใหญ่เรียกสัมภาษณ์งานใหม่ พินสุดา กลับโชคร้าย ไม่สิ! มันเป็นวันซวยที่สุดของเธอต่างหาก อยู่ดีๆ ก็ถูกคนแปลกหน้าปล้นจูบไปดื้อๆ เธอทั้งโกรธทั้งอาย จนมือลั่นฝากรอยฝ่ามืออรหันต์ไว้ย้ำเตือนเขาว่า อย่าได้ทำตัวรุ่มร่ามกับใครแบบนี้อีก...
แต่ความซวยที่ว่ามามันยังไม่พีคเท่ากับการเดินเข้าห้องสัมภาษณ์งาน แล้วพบว่า ภาคิน กิติโชควรนันท์ ประธานบริษัทที่จะสัมภาษณ์เธอคือคนคนเดียวกับโจรปล้นจูบ
ให้ตายเถอะ! เธออยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว อยู่ไม่ได้แม้เสี้ยววินาทีเดียว!
“ถ้าคุณจะมองหาท่านประธาน ผมนี่แหละ ประธานกรรมการบริหารของที่นี่...จะไปไหน”
ภาคินเอ่ยถามขณะตรงเข้าไปกระชากร่างบางเข้าหาตัว
“นี่! ปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับบ้าน”
“ปอดแหกแล้วหรือไง คุณมาสัมภาษณ์งาน เพราะอยากได้งานทำไม่ใช่เหรอ”
ภาคินกระซิบถามข้างใบหูนุ่ม ไม่ยี่หระต่อแรงเท่ามด มิหนำซ้ำชายหนุ่มยังเอาคืนด้วยการกดจมูกหอมแก้มเธอไปเสียฟอดใหญ่
“ถึงฉันอยากจะได้งานทำมากแค่ไหน แต่ถ้าจะให้ทำงานกับผู้บริหารโรคจิตอย่างคุณ ฉันขอออกไปเดินเตะฝุ่นหางานใหม่ดีกว่า”
“แต่ผมรับคุณเข้าทำงานแล้วนะ ในตำแหน่งเลขาฯ ส่วนตัว”
“ขอปฏิเสธ ฉันไม่ต้องการทำงานกับผู้บริหารโรคจิตอย่างคุณ ปล่อย ฉันจะกลับบ้าน”
“คำก็โรคจิต สองคำก็โรคจิต เดี๋ยวเป็นมันจริงๆ ซะนี่”
