นี่คือปฐมบทการเลี้ยงต้อยครั้งยิ่งใหญ่แห่งยุทธภพ! กู่ซิง เป็นลูกอนุที่ถูกทิ้ง ถูก ประมุขมารหงหยางหวาง  ผู้เหี้ยมโหดเก็บมาเลี้ยงจากกลางป่า นางช่างน่าเอ็นดู คู่ควรตำแหน่งฮูหยินพรรคมารเป็นที่สุด 

          ดังนั้นหลักสูตรบ่มเพาะฮูหยินในอนาคตจึงเริ่มต้นขึ้น...

          เขาไม่ถามนางสักคำ ว่านางยินยอมหรือไม่ กู่ซิงเริ่มเข้าใจแล้วว่าคนปกติที่ไหนจะเข้ามาอยู่ในป่าลึกได้ ถ้าไม่ใช่คนบ้า แต่ไฉนเลยคนสติไม่สมประกอบจึงถือกำเนิดพร้อมใบหน้าที่ฟ้าประทานเช่นนี้ แค่เขาลูบศีรษะปลอบโยนนางเบาๆ ก็รู้สึกว่าเขาเปลี่ยนจากคนบ้าเป็นเทพบุตรสายดาร์กที่นิยมเลี้ยงต้อย!

          “กระบวนท่าที่สอนไปได้ใช้หรือไม่”

          เมื่อคืนก่อนนอนเขาทุ่มเทสอนวิธีการถลึงตาและจิกกัดทางคำพูดเล็กน้อยให้ภรรยาป้องกันตัว การเรียนการสอนเป็นไปอย่างน่าหดหู่ ใบหน้าจิ้มลิ้มกับขนาดตัวเล็กเท่านิ้วก้อยไม่มีปัญญาข่มขวัญกระทั่งลูกสุนัขตัวหนึ่งด้วยซ้ำ กล่าวได้ว่าหนทางสู่การเป็นนางมารร้ายน่าสิ้นหวังแล้ว

          “ใช้สิ! ท่านต้องสอนข้าผิดแน่ๆ ไฉนใครต่อใครจึงไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย”

          “อืม ไหนลองแสดงให้ดูหน่อย”

          กู่ซิงพ่นลมหายใจก่อนจะเริ่มเชิดหน้าจิกตาอย่างที่ฝึกฝนมาเมื่อคืน

          สามีหนุ่มถอนหายใจพรืด กุมขมับส่ายหน้า เขาสอนนางจิกตา ไฉนนางจึงเบิกตาโพลงพิลึกพิลั่นน่าเกลียดเช่นนี้เล่า...กิริยาดังกล่าวแม้กระทั่งลูกสุนัขยังไม่เหลียวแลด้วยซ้ำ

          “เอาเถิด ฝึกบ่อยๆ เดี๋ยวก็เป็น”

          กระมัง...!? ให้อีกนานโขนางก็คงทำให้ใครเกรงกลัวไม่ได้