หยางเจี้ยนเหว่ยฮ่องเต้ โอรสสวรรค์ผู้กระทำสิ่งใดล้วนมั่นพระทัยในพระองค์เอง ไม่เคยสนใจสตรีใดมาก่อน จนได้มาพบดรุณีน้อยแสนอ่อนหวานที่กำลังบรรเลงเพลงพิณอยู่ตรงหน้า ทำให้พระองค์หวั่นไหวและตกหลุมรักในทันที
ฮ่องเต้เฝ้าดูการเติบโตของ จางหมิ่นฉ่าย กระต่ายน้อยที่พระองค์แอบตั้งฉายาให้ในพระทัย เฝ้าทะนุถนอมและปกป้องโดยมีผู้เป็นพระมารดาคอยช่วยเหลือ แต่พระองค์ช่างโง่งมนักที่เปิดโอกาสให้บุรุษอื่นได้ใกล้ชิดนาง ฮ่องเต้หนุ่มจึงปิดโอกาสเหล่านั้นโดยการเขียนราชโองการแต่งตั้งนางเข้าวังหลวง หากจะได้หมั้นหมายกัน พระองค์ก็พอพระทัยอยู่หรอก แต่สิ่งที่นางเอื้อนเอ่ยผ่านโสตประสาทเข้ามา ทำให้พระองค์ต้องตกอยู่ในอาการอกหัก!
...สาวน้อยไร้เดียงสา ช่างไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาสำหรับเขาแล้วจริงๆ...
“เด็กน้อย เจ้าหวังคู่ครองเช่นใดหรือ”
“แรกพบดั่งพรหมลิขิต ต่อมาผูกพันก่อเกิดเป็นความรัก สุดท้ายครองคู่เพียงหนึ่งเดียวเพคะ” หมิ่นฉ่ายยิ้มออกมา
“จะหายอดบุรุษเช่นนั้นในแคว้นนี้ช่างยากนัก หากมิเป็นดังที่เจ้าหวังไว้เล่า” ไทเฮาตรัสถามด้วยน้ำเสียงกังวล สีพระพักตร์ไม่สู้ดีนัก
“เช่นนั้นก็ขอให้หม่อมฉันรู้สึกรัก มิฝืนใจกันก็พอแล้วเพคะ หากไร้รัก หม่อมฉันคงมิอาจพบเจอความสุขไปจนตราบชั่วชีวิตเพคะ” เด็กสาวตอบออกมาด้วยมิคิดสิ่งใดมากมาย เพียงสังเกตจากคนรอบกายเท่านั้น เพราะรักมิใช่หรือจึงได้ครองคู่กันอย่างมีความสุข
สิ้นคำตอบ คนที่รีบมาหาและแอบฟังบทสนทนาของพระมารดากับเด็กสาวก็หมุนตัวจากไปในทันที
‘ฮ่องเต้ย่อมมีหน้าที่ รักเดียวทำได้ หญิงเดียวทำยาก ทุกข์เพราะไม่รัก หากฝืนใจคงไร้สุขตลอดชีวิต เช่นนั้นก็คงต้องปล่อยมือเพื่อให้นางได้พบกับความสุข’
