เลดิโอนาร์ด ลูสวินเซนเต้ ราชสีห์หนุ่มผู้ลึกลับ ทำตัวดั่งเงาทองคำที่วูบไหวไปมาไม่เคยหยุดนิ่งด้วยเหตุที่เขาเข้าไปพัวพันกับความลับสุดยอดบางอย่างทำให้เลดิโอถูกตามล่า หากชายหนุ่มกลับพอใจกับเรื่องราวอันตรายเหล่านั้น ตราบจนกระทั่งหล่อนก้าวเข้ามาเป็นแสงไฟในความเหน็บหนาว เป็นดวงดาวงดงามท่ามกลางความเจ็บปวดและ... เป็นความอบอุ่นจากความรักที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
ม่านตะวัน พิพิทศิลป์ หญิงสาวแววตาสดใสผู้ถูกเลือกให้เก็บกุมความลับที่ชายหนุ่มเก็บงำมาตลอดหลายปี โบราณว่ากุหลาบงามมักซ่อนคมหนามไว้อย่างไร หล่อนก็เป็นดวงตะวันอันอบอุ่นที่สามารถแผดเผาคนรอบข้างได้เช่นนั้น และแน่นอนว่า... เลดิโอนาร์ดก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นที่จะถูกหล่อนเผาไหม้จนหลอมละลายไปด้วยเสน่ห์หวามไหวนั่น
หากเปรียบสิงโตเจ้าป่าเช่นเขาเป็นไฟ ลูกแมวน้อยเขี้ยวคมอย่างหล่อนก็น้ำมันดีๆ นี่เอง เข้าใกล้ทีไรเป็นจุดติดลุกพรึ่บ เรือนร่างนวลเนียนกรุ่นกลิ่นหอมเรียกร้องและกระตุ้นต่อม ‘ความหิว’ ของเขาไม่ต่างจากแกว่งเนื้อสดล่อปลาปิรันย่า ยิ่งแม่คุณทูนหัวรั้นมากเท่าไร เขายิ่งอยากปราบหล่อนให้สยบอยู่ใต้กรงเล็บมากขึ้นเท่านั้น เพียงแค่แรกสบตากับบุรุษหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาเย้ายวนชวนหลงใหล ม่านตะวันก็เปรียบดั่งกวางน้อยตาใสที่ถูกไล่ล่าไว้ในอุ้งมือของสิงห์ร้ายอย่าง เลดิโอนาร์ด ลูส วินเซนเต้ อย่างสุดจะต้านทาน!
“ปล่อย คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะ”
“งั้นเหรอ ลองดูไหมว่าถ้าผมจะทำ ใครจะห้ามผมได้”
“อ๊าย! เลโอ! หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ตาหมีบ้านี่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
ม่านตะวันถองศอกใส่ แต่เขาก็ไวทายาด งอตัวหลบศอกแหลมแข็งได้ทัน ซ้ำยังฉกจูบแก้มนิ่มหน้าตาเฉยอีกฟอด
“แหมชื่นใจ”
“อ๊าย!”
หญิงสาวสุดจะทน อาละวาดดิ้นพราดด้วยแรงกำลังทั้งหมดที่มี ฝ่ายเลดิโอนาร์ดเห็นหล่อนเอาจริงก็หัวเราะในลำคอสำหรับเขาแล้ว...การแหย่แม่เสือให้โกรธนี่ละสนุกที่สุดเลย
โมโห อาละวาด โวยวายใส่เขาแบบนี้ อย่างน้อยก็ดีกว่าเย็นชาเป็นผีจีนแบบเมื่อกี้แล้วกัน
“ทำไมล่ะซันนี่ ถ้าคุณคิดว่าผมหนักแน่นพอที่จะอดทนไม่ทำอะไรสาวสวยในวัยกำลังน่าฟัดอย่างคุณได้เนี่ย...บอกเลยว่าคิดผิด”
เลดิโอนาร์ดแกล้งกวาดไล้สายตามองทั่วเรือนร่างทรงนาฬิกาทราย ลำคอแกร่งขยับไหวให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังกลืนน้ำลายลงคอราวกับอยาก ‘กิน’ อะไรบางอย่าง
“นะ... นี่... นี่!” ม่านตะวันหน้าร้อนฉ่า ให้ตายเถอะ! ผู้ชายคนนี้กำลังเผาหล่อนให้ไหม้ด้วยรอยปรารถนาในแววตาแบบนั้น!
