ดาวัน เพิ่งเข้าใจในวันนี้เองว่าระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้เธอลืมผู้ชายที่เป็นทั้ง ‘รักแรก’ และ ‘รักเดียว’ ได้เลยแม้แต่น้อย เมื่อโชคชะตาเล่นตลกด้วยการชักนำให้เขากลับมาอีกครั้งในฐานะนายจ้าง ภาคิม ยังคง ‘ร้ายกาจ’ และ ‘เจ้าเล่ห์’ กับเธอไม่ต่างจากเดิม และที่สำคัญคือ เขายังคง ‘ไม่รู้’ ว่าเคยให้ ‘ของขวัญ’ ชิ้นสำคัญกับเธอไว้ในคืนที่ทั้งคู่ต่างมีอดีตที่หอมหวานร่วมกัน!
ภาคิม รู้สึกประหลาดใจไม่น้อยเมื่อบุคคลที่มารดาจ้างมาดูแลนั้น แท้จริงแล้วคือผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งตนเคยเสน่หา ดาวัน ยังคง ‘น่าปรารถนา’ ไม่ต่างจากเมื่อหลายปีก่อน เธอยังคงทำให้เขา ‘ร้อน’ ได้ทุกครั้งที่พบเจอกัน แล้วมันจะผิดอะไรหากเขาจะขอ ‘ลิ้มลอง’ อาหารที่ครั้งหนึ่งเคยได้ ‘ลิ้มรส’ มาแล้วอีกครั้ง!
“ตกลงจะให้ถูข้างหลังหรือข้างหน้าคะ” เสียง หวานเอ่ยถามสั่นๆ เมื่อเห็นภาคิมยังคงนั่งหันหน้ามาเฉยๆ ดวงตาหวานหลุบมองเฉพาะอกแกร่งพราวด้วยหยาดน้ำ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาคมหรือก้มลงต่ำกว่านั้น เพราะจะยิ่งทำให้ใจเต้นกระหน่ำจนควบคุมความสั่นสะท้านไม่อยู่
“ถูหลังสิ” เสียงห้าวตอบกลับมาด้วยดวงตาพราวระยับ
“กะ...ก็หันหลังมาสิ นั่งหันหน้าอย่างนี้จะถูหลังให้ได้ยังไงเล่า”
“ก็เข้ามาใกล้ๆ สิ อยู่ตั้งห่างอย่างนั้น อย่าว่าแต่หลังเลย ข้างหน้าก็ถูไม่ถึงหรอก”
“มะ...ไม่เอา หันหลังไปก่อนสิ” เสียงหวานเกี่ยงงอนพร้อมกับสั่นหน้าจนผมกระจาย
“อย่าดื้อน่าคนสวย มามะ...เดี๋ยวพี่จะสอนวิธีถูหลังแบบหันหน้าให้” ภาคิมกระเซ้าเย้าแหย่แบบกวนๆ เขารู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด
“มะ...ไม่เอา อย่าแกล้งกันสิ” เสียงตัดพ้อสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้
“งั้นคืนนี้อยู่ค้างที่นี่กับพี่แล้วกัน จะได้สอนกันทั้งคืนเลยดีไหมจ๊ะ”
