ปรวัธน์ กลับมาพร้อมความแค้น...
อรภาริน ต้องถูกลากตัวมาชำระความโกรธในใจ หลังถูกเธอสลัดรักไม่เหลือเยื่อใยแล้วหันไปซบไหล่ศัตรูหมายเลขหนึ่งของเขา
สองปีที่เขาไม่อยู่ สองปีที่สัญญากันว่าจะรอ สองปีที่เธอหายไป สองปีที่เขาตามหาแทบพลิกแผ่นดิน ในที่สุดก็เจอ...เจอเธอกำลังกอด ‘ลูกของศัตรู’ อย่างปกป้องหวงแหน
‘ลูกของศัตรู’ ไหงดีเอ็นเอถึงได้เหมือนเขาเปี๊ยบ!
เขาต้องร้ายไม่ใช่รัก เขาต้องโหดไม่ใช่อยู่ในโหมดคุณพ่อสายเปย์ และเขาต้องชังน้ำหน้าไอ้หนุ่มน้อยที่เหมือนกับโคลนนิ่งเขามา ไม่ใช่หลงรักหัวปักหัวปำแบบนี้…
เขากำลังโดนตก!
พรึ่บ!
ผ้าเช็ดตัวปลิวตกพื้น
“ว้าย” อรภารินตกใจรีบยกมือขึ้นปิดตา ให้ตายสิ เรื่องห่ามๆ ไว้ใจไอ้ป้อนเลย
“ป้อ ป้อ” ลูกเธอที่ไม่ได้ปิดตาเอียงคอมอง ‘ร่างต้นฉบับ’ ด้วยความสนใจแล้วคลานต้วมเตี้ยมไปหา
เขาจึงต้องรับมาอุ้มไว้เพราะกลัวกลิ้งตกเตียง
“ป้อน!”
“อายทำไม ผู้ชายเหมือนกัน” เขาพูดหน้าตาเฉย
“ป้อ ป้อ เยา เหยื่อ”
“หือ ว่าไงนะ” เขาโน้มลงไปฟังเด็กอวบในอ้อมแขนชัดๆ
“เยา เหยื่อ”
โถ ลูก หนูท่องบทได้เป๊ะมากแต่ไม่ต้องซุกซอกคอออดอ้อนอีตานั่นก็ได้ ผิดคิวอย่างแรง แม่ต้องออกโรงเองซะแล้ว
“เรา-เบื่อ” อรภารินพูดช้าๆ ชัดๆ แทนเจ้าหนูน้อย
“ใจเย็นดิอิ๋น รอเด็กอ้วนหลับ เราค่อยทำกิจกรรมแก้เบื่อกัน” พูดจบก็ส่งยิ้มยียวนให้
