คำร้องขอของ ปาสิตา ว่าจะเป็นเจ้าสาวให้เขาเมื่อโตขึ้น ยังจดจำอยู่ในหัวใจของเขามาตลอดสิบสี่ปี
บรรณภพ กลับมารับตำแหน่งซีอีโอ แถมยังรู้มาว่า น้องคนสนิทบ้านติดกันได้เป็นพนักงานบริษัทอยู่ใต้จมูกเขานี่เอง เธอทำเป็นลืมคำสัญญาของตัวเอง แถมยังโตมาสวยขึ้นเป็นกองจนเขาใจคอไม่ดี หวงแหนกลัวใครจะมาจีบก็เลยต้องรีบกันท่า นี่ปาสิตาก็ยังกระมิดกระเมี้ยนไม่กล้าคิดเกินเลย ขยันท่องว่าเราเป็นพี่น้องกันไปอีก...
ไม่อยากเป็นแล้วพี่น้อง ขอเป็นเจ้าของเธอเลยก็แล้วกัน!
“เรื่องที่ผมจูบคุณเมื่อครู่ อย่าไปบอกใคร เก็บเป็นความลับไว้เข้าใจไหม”
ปาสิตาเบิกตากว้าง ตกใจที่เขาสั่งห้าม “ทำไมคะ”
“คุณเป็นพนักงาน อยากให้คนทั้งบริษัทมองคุณไม่ดีงั้นเหรอ”
“งั้นคุณบรรณภพต้องขอโทษฉันมาก่อนที่จู่ๆ ก็จูบฉัน คุณจูบฉันทำไม”
บรรณภพตีหน้านิ่ง เดินเข้าไปใกล้จนห่างกันแค่เอื้อมมือถึง เขานึกขำคนที่เอาแต่จ้องเขม็งใส่ นึกถึงภาพตอนเธอยังเด็ก ตอนนั้นข้าวตูชอบกอดชอบอ้อนเรียกเขาว่าพี่ภพขาทุกคำ
“ผมจูบคุณทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่าจะเตือนความจำบางอย่างให้คนขี้ลืม จูบลงโทษที่ไม่เชื่อว่าผมคือพี่ภพ ต่อไปจะได้จำผมได้แม่นยำไม่ลืมอีก”
“พี่ภพ”
“ใช่ หรือว่ายังไม่เชื่ออีก จะได้ทวนความจำอีกรอบ และอีกรอบไปเรื่อยๆ”
