ผลการแข่งรถถ้วยเลดี้คัป ตกเป็นของ ปิ่นนารี นักแข่งสาวดาวรุ่งที่กำลังเป็นที่จับตามอง ค่ำคืนการเฉลิมฉลองแชมป์ใหม่เป็นไปด้วยความสนุกสนานและเมามาย ก่อนจะจบลงที่เพื่อนพี่ชายไปส่งที่บ้าน...
แต่เช้ามาเธอกับ พชร พิทักษ์โยธิน เพื่อนพี่ชายตัวแสบกลับอยู่ด้วยกันบนรถในสภาพล่อแหลม!
ไม่จริ๊ง! เธอนั่งยันนอนยันได้เลยว่าไม่มีซัมติงอะไรแน่นอน ทว่าบอกไปใครจะเชื่อ เมื่อผู้ใหญ่กำลังจับจ้องมองด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ
เฮ้อ...ต้องซวยเบอร์ไหนถึงได้โดนจับแต่งงานกับผู้ชายที่แก่กว่าเกือบรอบนักษัตร แล้วดูสิ...เขาไม่คัดค้านสักคำ มิหนำซ้ำยังเออออห่อหมกตกลงเข้าพิธีวิวาห์อย่างง่ายดาย....
“หนูเกลียดคุณลุง” ปิ่นนารีย้ำออกมาอย่างไม่กลัวคำขู่ แววตาหวานวิบวับมีเลศนัย
“วันนั้น พี่บอกปิ่นไปว่ายังไง จำได้ไหมฮึ” เขาขู่
“จำได้ค่ะ” เสียงหวานซุกซน “คุณลุงบอกว่า อย่าพูดคำว่าเกลียดให้ได้ยินอีก เพราะมันอาจจะไม่ได้จบลงแค่จูบ” ปิ่นนารีทวนสิ่งที่จำได้ไม่พอ มือน้อยสอดเข้าไปภายใต้เสื้อโปโลสีฟ้า คว้าสะเปะสะปะอย่างซุกซน
“แล้วทำไมยังพูดอีก”
“ที่หนูพูดว่าเกลียดๆๆ คุณลุงอีก เพราะอยากรู้ว่ามันจะจบที่ตรงไหน” เสียงหวานท้าทายอย่างก๋ากั่น
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา”
“รู้ค่ะ และก็อยากรู้ด้วยว่าคุณลุงเตะปี๊บดังหรือเปล่า”
“อยากลองดูไหมล่ะ ว่าแก่อย่างพี่...จะเตะปี๊บดังไหม”
