เมื่อบุคคลลึกลับที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดกลับกลายเป็นคนใกล้ตัวที่เคารพรักและไว้วางใจ การฟื้นคืนชีพสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ในตำนานเพราะหวังจะครอบครองพื้นที่สี่แคว้นให้ตกอยู่ในเงื้อมมือของคนชั่ว ทำให้ หลินซูเหยา โดนพลังด้านมืดเข้าครอบงำ
หานเจิ้นหยาง เพียงคนเดียวที่ต้องรับศึกสองด้าน ด้านหนึ่งเป็นสัตว์ร้ายที่จะต้องกำจัด ส่วนอีกด้านหนึ่งก็คือหญิงสาวอันเป็นที่รักที่เขาต้องนำพาให้นางหลุดพ้น ความกดดันที่แบกรับไว้ระหว่างความปลอดภัยของคนทั่วทั้งแคว้นและชีวิตของสตรีอันเป็นที่รัก เสมือนเป็นบททดสอบที่ว่า... ไม่ผ่านอุปสรรคและความยากลำบาก แล้วจะพบกับสิ่งที่งดงามได้อย่างไร
“ข้าคิดว่าช่วงเวลานี้นั้น แม้โลกจะมืดมิด แต่ก็ยังมีประกายแสงสว่างจากดวงดาวและพระจันทร์ เฉกเช่นเดียวกับตัวข้า ที่แม้ทุกสิ่งจะมืดมนไปทั้งหมด แต่ภายในใจของข้าก็ยังคงมีประกายแสงแห่งความหวัง”
หานเจิ้นหยางก้มมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“เหยาเหยาของเปิ่นหวางเป็นสตรีที่ไม่มีผู้ใดเหมือน” มือหนาเอื้อมไปจับมือของร่างบางมากุมไว้ในมือของตน “เจ้ารู้หรือไม่ว่า นับตั้งแต่วันที่เปิ่นหวางได้พบเจอเจ้า สายตาของเปิ่นหวางก็ไม่สามารถมองสตรีอื่นได้ อีกทั้งหัวใจของเปิ่นหวางที่ด้านชาและปิดตายมาแสนนานนับตั้งแต่สูญเสียพระบิดาและพระมารดาไป มันถูกทำให้มีชีวิตชีวาอีกครั้งเมื่อได้พบเจอเจ้า”
หลินซูเหยานึกย้อนเหตุการณ์ต่างๆ นับตั้งแต่วันที่เธอเข้ามาอยู่ในที่แห่งนี้เป็นครั้งแรก เพียงคำพูดหวานหู คงไม่เท่ากับการกระทำที่ท่านอ๋องผู้นี้แสดงออกให้เธอเห็นมาโดยตลอด และไม่เคยมีเงื่อนไขใดๆ แม้แต่ผู้ชายในยุคที่เธอจากมา จะหาคนเช่นนี้ได้ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก
ครั้นเห็นหญิงสาวไม่เอ่ยตอบ มีเพียงรอยยิ้มงดงามประดับใบหน้า จึงถือโอกาสนี้โอบกอดนางจากด้านหลัง และเขากลับอดที่จะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ เพราะดูเหมือนว่านางจะไม่ขัดขืนและเปิดใจยอมรับเขาเสียที
“เปิ่นหวางจะดูแลเจ้าให้ดีที่สุด เหยาเหยา”
“ข้าเชื่อเจ้าค่ะว่าท่านอ๋องต้องดูแลข้าอย่างดีแน่นอน”
ฟอด...
หานเจิ้นหยางจดจมูกโด่งเป็นสันลงบนแก้มนวลอย่างไม่รอช้า “ตอนนี้เหยาเหยาของเปิ่นหวางกลายเป็นสตรีเรียบร้อยไปเสียแล้ว” ชายหนุ่มอดที่จะหยอกเย้าไม่ได้
