คืนแรกสำหรับงานพาร์ตไทม์ในผับชื่อดัง เพื่อหาทุนการศึกษาของ อบเชย  ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอปรารถนาไว้จะไปขัดตาเขาเข้า ดีแลน หวัง บุตรชายนายจ้างของมารดา ทายาทคนเดียวของตระกูลหวังผู้มั่งคั่ง โกรธจนควันออกหู เมื่อเห็นเธอมาเต้นแร้งเต้นกา ยักย้ายส่ายสะโพก อวดความงดงามของวัยสาวให้ผู้ชายคนอื่นมอง

อดีตเด็กสาวที่เคยวิ่งตาม เฝ้ามองเขาด้วยความหลงใหล เคยถูกเกรี้ยวกราดใส่ แล้วก็ไล่ตะเพิดออกไป

สิบปีให้หลัง...ระยะห่างของเธอกับหนุ่มในฝันขยับเข้ามาใกล้กัน ความสัมพันธ์ลึกซึ้งเกิดขึ้นในคืนนั้นเพราะถูกใครคนหนึ่งจัดฉาก!

“เธออยากได้จูบแบบไหนล่ะ!” ดีแลนลดตัวลงมากระซิบแนบกลีบปากอิ่ม

“เชยไม่เคยจูบนี่คะ เชยไม่รู้หรอก” 

“ดีแล้ว” ดีแลนกล่าวเสียงฉุนๆ “จำไว้นะยายเชย ห้ามเธอไปจูบกับคนอื่น ยกเว้นฉันคนเดียว!” ชายหนุ่มสั่งเสียงกร้าว โน้มตัวลงคลอเคลียซอกคอหอมๆ

“อย่าค่ะ เชยจั๊กจี้” อบเชยเกือบเผลอตัวหัวเราะออกมา เมื่อไรหนวดของดีแลนถูไถกับผิวนุ่มๆ ของตนเอง

ดีแลนอารมณ์ดีจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม เวลานี้เขากำลังมีความสุข การได้ใกล้ชิดกับอบเชยคือความฝันที่เขาเก็บเอาไว้ในใจมาเนิ่นนาน

“อย่ายิ้มแบบนี้สิคะ” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ ดวงตาหวานซึ้งมองดีแลนตาปรอย

“เธอด้วย อย่ามองใครแบบนี้ล่ะ” 

ดีแลนยกมือขึ้นใช้ปลายนิ้วคีบจมูกของอบเชยไว้ พร้อมทั้งโยกเบาๆ

“ถ้าฉันเห็นเธอมองคนอื่นด้วยสายตาที่เคยใช้มองฉัน ฉันจะควักลูกตาเธอทิ้ง!”