จากตระกูลที่มั่งคั่งต้องมาขาดหัวเรือใหญ่ มารดาของนางกลายเป็นคนต่ำต้อยด้อยค่า พลัดที่นาคาที่อยู่ ไม่มีแม้แต่ที่จะซุกหัวนอน จ้าวหลินหรง  เกิดมาอย่างไร้ญาติขาดมิตร แต่ก็ดิ้นรนหาทางรอดพ้นจากเงื้อมมือคนชั่วมาเพื่อรอวันสะสาง

          องค์ชายหยางอี้หลง  เสมือนวีรบุรุษมาโปรดในช่วงเวลาที่เลวร้าย แต่นางก็ไม่เคยเจอใครที่กวนโมโหได้หน้าตายเช่นเขามาก่อน ช่วยทวงศักดิ์ศรีคืนแก่วงศ์ตระกูลอย่างไรถึงได้เอาแต่กลั่นแกล้งก่อกวนนางเช่นนี้

          เมื่อใดถึงคราวนางบ้างแล้วจะรู้สึก!

          “ข้าไม่ไปกับท่านอีกเด็ดขาด” หลินหรงยืนอยู่ข้างจิ่นผิงที่เตรียมจะขึ้นหลังม้าไม่ยอมขยับไปไหน

          อี้หลงที่รอนางอยู่ก็เริ่มอารมณ์เสีย เมื่อคืนอุตส่าห์เตือนแล้ว พอรุ่งเช้ามานางก็ทำตัวดื้อกับเขาอีกงั้นหรือ

          “จะขึ้นมาดีๆ หรือไม่”

          หลินหรงไม่ตอบ ซ้ำยังยืนนิ่ง ในใจของอี้หลงหงุดหงิดเหลือจะเอ่ย สุดท้ายเขาก็ควบม้าเข้าไปใกล้แล้วคว้าเอวบางของนางอย่างรวดเร็ว

          “นี่ท่าน!” หมายจะด่าให้เขาสำนึก แต่พอได้เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ที่เขามองมานางก็จำต้องหุบปากลง ไม่ใช่ว่านางกลัวเขา แต่เพราะนางเข้าใจดีว่าแววตาที่เขามองมาเช่นนี้หมายความถึงสิ่งใด

          “ฉลาดนี่ จำเอาไว้ ทีหลังอย่าทำตัวดื้อกับข้าอีก”

          โอ๊ย! ไยนางต้องแพ้ทางให้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างเขาทุกทีเลยนะ น่าโมโหที่สุดเลย!