จินจวี๋ฮวา ขออยู่เป็นสาวเทื้อเฝ้าจวนเสียดีกว่า ถ้าต้องแต่งงานกับชายใดที่บิดามุ่งมั่นหามาให้ แต่นั่นก็ยังไม่ปวดหัวเท่ากับการได้เห็น หรงฉี พ่อค้าวาณิชรูปงามที่ทำตัวประหนึ่งว่างงาน วันดีคืนดีก็แอบปีนกำแพงเข้ามาในจวน
เรื่องแต่งงานนั้นช่างเถิด นางคิดว่ายามนี้การมองดูเขาเล่นงิ้วตกกำแพงก็ไม่เลว...
หากสุนัขกับแมวเปรียบประดุจศัตรูคู่กัด เช่นนั้นแล้วสกุลหรงและสกุลจินจะต่างอะไรกับพยัคฆ์กับราชสีห์ สองครอบครัวถกวาจาโต้เถียงกันมิเว้นวัน หนทางรักของเขาจึงยิ่งกว่าเต็มไปด้วยอุปสรรค ในเมื่อเจรจาพาทีไม่ได้ผล เช่นนั้นก็ต้องใช้เล่ห์กล งัดวิชาปีนกำแพงเข้าไปเกี้ยวบุตรสาวเจ้ากรมอาญาในจวนนี่แหละ
หวังว่าก่อนฟ้าจะประทานงานวิวาห์ ว่าที่พ่อตาจะไม่สังหารโหดเขาเสียก่อน!
“เมื่อไรคุณหนูจะยอมรับรักจากข้า”
“ท่านอยากถูกบิดาข้าลากไปโบยนักรึ” จินจวี๋ฮวาเพ่งมองอีกฝ่ายหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี
“จ้องเขม็งปานนั้น คุณหนู ท่านอย่าบอกนะว่าคิดมิดีมิร้ายกับข้าอยู่” บุรุษหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเขินอาย โอบกอดตนเองประหนึ่งถูกผู้ใดลวนลาม
“ถูกต้องข้าคิด”
“คิดว่าจะแต่งให้ข้า?”
“คิดว่าจะตัดลิ้นท่านก่อนดี หรือจะวางเพลิงเผาเรือนท่านก่อนดี”
“ถ้าคุณหนูไม่แต่งกับข้าแล้วจะแต่งกับใคร...”
