ดำริที่จะเสกสมรสระหว่าง หม่อมเจ้าฉัตรภัทรภา นภากร และ รัญชนา เป็นข่าวโด่งดังไปทั่วสังคม ตำแหน่งหม่อมของท่านชายที่สาวๆ ทั่วพระนครใฝ่ฝันกลับตกเป็นของผู้หญิงที่ไม่เหมาะสมกับท่านทุกประการ
หากจะมองว่าเธอเป็นสาวน้อยแสนบอบบางน่าทะนุถนอมละก็ คิดผิด! รัญชนาคือผู้หญิงถึก แกร่ง สู้ชีวิตมาแบบเลือดตาแทบกระเด็น เธอผ่านวิกฤตมาอย่างโชกโชน จนกระทั่งได้กลับมาเรียกร้องสิทธิ์ในพินัยกรรมที่พึงมีอีกครั้ง การปล่อยข่าวว่าเธอไปอยู่เมืองนอกเสียหลายปี รัญชนาจึงต้องสลัดผ้าซิ่นเก่าๆ มาเป็นกระโปรงสุ่มฟูฟ่องให้สมเกียรติกับว่าที่หม่อมของท่านชายฉัตรภัทรภา นภากร
แต่ถ้าจะถามว่า จู่ๆ เธอได้ตำแหน่งหม่อมของท่านมาอย่างไร ขอไม่บอกก็แล้วกัน!
“รัญชนา”
“ขา”
“อย่าเพิ่งหลับสิ”
“ไม่ได้หลับสักหน่อย”
“ตาเธอปรือเชียว”
“สงสัยเมาเครื่องดื่ม วังนี้เครื่องดื่มอร่อยไปทุกอย่างเชียวค่ะ รัญชิมเพลินเลย เสียดายมีคนมาชวนเต้นรำ เลยไม่ได้ชิมขนมต่อ จนตอนนี้ขาล้าไปหมดแล้ว”
“แล้วกันสิ เต้นกับคนอื่นเสียหลายเพลงไม่เห็นเป็นอะไร พอเต้นกับฉันถึงกับหมดแรงหนีเลยหรือ คราวหน้าฉันจะขอเธอเต้นรำตั้งแต่เพลงแรกเลยดีไหม”
“อืม ก็น่าจะดีกว่าเพลงท้ายๆ อย่างนี้นะคะ” รัญชนาตอบด้วยรอยยิ้ม
“หรือ งั้นคราวหน้าฉันจะจองจดชื่อตัวเองบนสมุดของเธอไว้เป็นคนแรก” เขาก้มลงมากระซิบ รัญชนารู้สึกจักจี้ใบหูจนเผลอหัวเราะด้วยอารมณ์กึ่งฝันกึ่งลอย