CEO หนุ่มสุดฮ็อตปรอทแตกอย่าง ปกรณ์  อิทธิพลวณิช  ชอยส์  ซ่อนเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวไว้ภายใต้ความนิ่งและมาดสุขุมของผู้บริหารระดับสูง เก็บงำความเจ้าชู้ของตัวเองไว้ไม่ปล่อยออกมาแผลงฤทธิ์กับผู้ช่วยเลขาฯ สาวคนใหม่ สมันน้อยอย่าง ระสา  จึงดูตื่นกลัวไม่น้อยยามได้เห็นพายุหึงหวงเมื่อรู้ว่าหล่อนไปโปรยเสน่ห์ใส่หนุ่มอื่น

          ชายหนุ่มลืมจนหมดสิ้นแล้วว่าเคยปรามาสหล่อนไว้เยอะ ใช่! หล่อนหน้าจืดสนิท เฉิ่ม และก็เชย แต่นาทีนี้เขาไม่สนกับภาพลวงตาที่หล่อนสร้างขึ้นมา ตั้งหน้าตั้งตาทำตัวเป็นก้างชิ้นโต ขัดขวางหล่อนทุกทาง ก่อนจะพลิกเกมให้ตัวเองเป็นฝ่ายกำชัยชนะ!

          “อยากมีแฟนใช่ไหม”

          “สาบอกไปแล้วว่าเปล่า”

          “งั้นมาเป็นแฟนฉัน” 

          เขาพูดหน้าตาย และอยากหลุดขำเมื่อเห็นใบหน้าเนียนตื่นตะลึงปากอ้าหวอ มันแปลกตรงไหน ยายซื่อบื้อเอ๊ย แต่ให้ตายเถอะ วันนี้พอไม่สวมแว่นความสวยความน่ารักที่เขาเคยเห็นเพียงคนเดียวมันก็ปรากฏให้ผู้ชายในคลับเห็น เขาเกลียดสายตาพวกนั้น 

          “คุณกรณ์เมาใช่ไหม หรือว่ามึน จนเผลอพูดออกมา”

          “เหล้าแค่นั้นมันทำอะไรฉันไม่ได้หรอกหนูน้อยระสา เลิกกับไอ้เขต ให้มันเป็นแฟนได้แค่วันเดียว ที่เหลือฉันจะรับช่วงต่อเป็นแฟนให้เอง” 

          ไม่ใช่ประโยคขอร้อง แต่มันคือประโยคคำสั่ง ดวงตาสีน้ำตาลคู่คมแน่วแน่ขนาดนั้น     ระสากลืนน้ำลายลงคอกับสถานะที่เขาบอก แฟนเหรอ เป็นแฟนบอส 

          “สาไม่ตลกนะคะ อย่ามาล้อเล่นกับสา”

          “ยายหน้าจืด น้ำเสียงฉันล้อเล่นเหรอ”

          “ไว้พะ...พรุ่งนี้ตื่นมาแล้วคุณกรณ์ไม่เมา เราค่อยคุยกันใหม่นะคะ”

          “อย่าให้ต้องโมโห ระสา”

          “แล้วบรรดาคู่ควงของคุณกรณ์ล่ะคะ”

          “หึง?” เลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ทำไมนะเธอจึงรู้สึกว่าเหมือนบอสกำลังพอใจกระนั้นแหละ หึ ทำไมต้องหึง ระสาบอกตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกแบบนั้นสักนิด แค่อิจฉาเฉยๆ หรอก

          “ตอบสิ”

          “ไม่อยากตอบค่ะ”